შორს გადავყარე ნაფლეთები, უცხო არეში
და დარჩენილა გულში მხოლოდ წვიმის სისველე,
ჩამონაწური ვაზის შტოდან სხივთა ზვარეში.
არეკლილია დღის შუქი და შარავანდედი
დედის ძუძუდან რომ მომყვება დასაბამიდან,
მე მზის შვილი ვარ, ამ სამყაროს ძე და ბადიში,
ჩემი პაპანიც ამ ღვარებში ცეცხლის დაბერდა.
კუდიანების, ეშმაკეულთ ღამეს დავუნთე
ჭიაკოკონა, შიგ ჩაიწვა ხვადის ნაწნავი,
ჩემი გულიდან უნდო ღამე ამოვიმეტე,
რომ კვლავ გავეხვე მზის სხივებით ნაქსოვ ბადეში.
No comments:
Post a Comment