მოუსვენრად ჩაუქროლებს ვარდებს ფერხდილს
ქარაშოტი ავზნიანი, ფეხად მარდი,
გადახედავს დამჭკნარსა და დაღონებულს,
მერე ჰკითხავს, - შენა გქვია ნაზი ვარდი?!
სად გამქრალა სილამაზე, შენზე თქმული,
დარჩენილხარ პირშავი და ეკლიანი,
გაეცინა ყვავილს და თქვა თავის დახრით,
სწორედ მე ვარ მშვენიერი, ნაზი ვარდი,
მაგრამ ახლა დავრჩენილვარ ერთი ღერი,
დრომ და ჟამმა მომაცალა ნაზი კაბა,
სახეს ჩემსას მზემ უცვალა კანის ფერი,
ეკლიანი ჩემი ზნენი დამრჩა დარდად.
No comments:
Post a Comment