მზემ ალეწა, გააბრწყინა ქალი,
ვნების ცეცხლმა სხივი აასმაგა,
მოდიოდა, მოცურავდა ქალი,
ქალი-ლერწი, ქალი-"რამ დაბადა!"
ქარი ქროდა, მოდიოდა ქალი,
მოარხევდა ულაყივით თეძოს,
მოცურავდა გავაზივით ქალი,
ანათებდა თავის სახლს და ეზოს.
მზემ წითელი უსახსოვრა კაბა,
გაზაფხულმა შემოაცვა მდელო,
ზღვისფერ თვალებს ქალი ნაზად ხრიდა, -
იცოდა რომ გაიტანდა ლელოს!
No comments:
Post a Comment