შენი შემართება მაკვირვებდა ყოველთვის,
დარდი და წუხილი შენს გულში კვდებოდა,
ადრე ვინ გნახავდა ესოდენ მოწყენილს, -
შენს ლამაზ სახეზე ღიმილი კრთებოდა.
წყნარი და კეთილი, საოცრად სათუთი,
საოცრად ნაზი და სხვაგვარად ამაყი,
ცხოვრების კბოდეებს უშიშრად დაუხვდი, -
დღედაღამ შრომასა და მძიმე ჯაფაში.
თვალთმაქცობს სამყარო, ზეობენ ბოროტნი...
რას იზამ, ოდითგან, ძვირფასო, ასეა...
ღმერთი არ წაგიხდენს გარჯას და მოლოდინს, -
სიკეთეს ღვთის მადლი გულუხვად დაჰყვება!
No comments:
Post a Comment