დღემ დაგვიტოვა კაბადონზე წითელი კაბა, -
ვარდისფურცლობას მომაგონებს დაღმასვლა მზისა,
ჩამუქებულა ტყის ნაპირნი, მინდვრები, ველნი,
გაყუჩებულან ჩიტუნები ბუდეში ძილად.
ღამეს ელიან უფსკრულები დაფჩენილ ხახით,
კრუხი წიწილებს თავის ფრთებქვეშ სინაზით კიცხავს,
სოფლის მახლობლად მგლების ხროვა ამზადებს ნადიმს
და ელოდება ცის ტატნობზე შავ აჩრდილს, მფრინავს.
დღის ნათელს ეტრფის კაცის გული, მუდამ მზრუნველი,
ღამით მის სახლშიც მოსვენება დაიდებს ბინას,
მთა მთას გასძახის სიხარულით, აღფრთოვანებით...
საჯიხვეებზე სალაღაბოდ გაიწვევს ნიავს.
No comments:
Post a Comment