ამინდმა უკვე ჩამობერტყა ზეციდან თოვლი,
ტალახი მუხლში უვარდება მიმავალ მგზავრებს,
ეზო-მიდამო დაემსგავსა აზელილ ბუჩოს,
მე კი წარსულის სურათებით ჩავხერგავ ზვავებს.
მოხუცი მამა არ მომიტანს ბაღიდან ვაშლებს,
(ვერ გაულოკავს ჩვენი ძაღლი გაყინულ ხელებს),
ჭიქა ღვინითაც ვერ დალოცავს დუნია-სოფელს,
მეზობლის კაცებს ვერ მიაწვდის მომავლის სათიბს...
საკვამურს კვამლი აღარ ეტყვის "მრავალჟამიერს".
წარსულში დარჩა ჩვენი ოდა, ჩვენი სოფელი,
მგლებს მთვარისათვის ერთი კიდე მოუჭამიათ,
ფიქრი-ღა დარჩა ძველი სახლის მახარობელი...
No comments:
Post a Comment