თეთრ გრაგნილებად დავახვიე ჩემი
ტკივილი, მერე შემოვდე წიგნის თაროზე, -
მინდა, ნელ-ნელა ავკინძო ლექსად,
თითო სტრიქონი სათქმელს ამბობდეს:
რომ თავხედურად ვჩიოდი ღმერთთან,
როდესაც ბედი არა მწყალობდა,
მერე კი, ოფლში გამოწურული,
კვლავ პატიებას ვთხოვდი მალულად.
როგორც ყვავდება ტყემლის ყვავილი,
ისე ფეთქავენ ჩემში კვირტები -
სიამაყის და პატივ-დიდების,
ანგარების და შურისძიების..
იარებივით მედება ტანზე, და მწვავს
ცოდვების განცდის სიმძიმე,
მსურს, რომ წყლულებზე სისხლი მდიოდეს,
არდავიწყების მჭამდეს ტკივილი.
და თითო სტრიქონს ედოს სალბუნად
ლოცვა, გალობა... ვერხვის ტოტები
ხელებაწვდენილ მლოცველებს ჰგვანან,
ღვთისგან შენდობას მეც ველოდები....
No comments:
Post a Comment