როგორც ნაწნავი, გადაიგდე ცხოვრება მხარზე,
სხვის მაგივრადაც ზიდე ტვირთი, წიე უღელი,
და რომ არ ეგრძნოთ სახლში თავი დამცირებულად,
ტვირთის სიმძიმეს არ იმჩნევდი, დარდდაულევი...
გავიდა დრო და დღის სინათლეს დააკლდი თვალში,
სევდის მარცვლებსაც ჭრელ ფარდაგზე კენკავს ბეღურა,
ფერმკრთალი სახით ვეღარ ხედავ შენივე ტკივილს,
სიტყვაუთქმელად შენი სული ღმერთს ემსახურა....
დაანთებ კანდელს, ეკლესიის კართან დადგები,
გაიზიარებ ყველას წუხილს, ყველას სატკივარს,
მერე დაღლილი შენს სახლამდე შენს თავს მიათრევ,
სიცარიელე კანს დაგწვავს და კარებს მიხურავ...
No comments:
Post a Comment