როგორც ნაწნავი, გადაიგდე ცხოვრება მხარზე,
სხვის მაგივრადაც ზიდე ტვირთი, სწიე უღელი,
და რომ არ ეგრძნო ვინმეს თავი დამცირებულად,
ტვირთის სიმძიმეს არ იმჩნევდი, დარდდაულევი...
გავიდა დრო და შენც სინათლე დაგაკლდა თვალში,
სევდის მარცვლებსაც ჭრელ ფარდაგზე კენკავს ბეღურა,
ფერმკრთალი სახით ვეღარა გრძნობ შენივე ტკივილს,
სიტყვაუთქმელად შენი სული ღმერთს ემსახურა....
დაანთებ კანდელს, ეკლესიის კართან დადგები,
გაიზიარებ ყველას წუხილს, ყველას სატკივარს,
მერე დაღლილი შენს სახლამდე შენს თავს მიათრევ,
სიცარიელე კანს დაგწვავს და კარებს მიხურავ...
No comments:
Post a Comment