ფანჯრიდან გარეთ გადავრეკე ჩემი ფიქრები,
ღამემ უფეხო სავარძელი შემომთავაზა...
თოჯინით ისევ ვთამაშობდით ჩვენ დიდობანას,
მახსოვს დილა და ყვავილებით სავსე მანსარდა.
ახლა კი ვარწევთ ყრმობის აკვანს სიცარიელის,
გული ცხოვრების ოკრობოკრო ბილიკს დაზავდა,
მაგრამ შორიდან მოწყენილი ისევ მიცქერის
ყვავილწნულებით მოქარგული ძველი მანსარდა.
No comments:
Post a Comment