ავტორი: როი სოხუმელი

ვარიდებ თვალებს,
სხვის მკლავებზე მოხვეულ თითებს,
და რადგან მტკივა,ღმერთმა უწყის,რას ვფიქრობ მაშინ...
შენ - იმახსოვრებ ჩემს სახეზე გაჩენილ ფითრებს,
და დამეტყობი,როგორც ბზარი - ცახცახა ხმაში.
ნისლია ჩვენში,
საუკუნე მზეს უდგას - ჩადრით,
აქვე სიკვდილი(ც) ფოთლებივით გზადაგზა ყრია,
ჩვენ,ყოველ ჯერზე,აუხდენელ სურვილებს ვგავდით,
სადაც მომყიდეს ერთი წუთის სამოცი ტყვია...
ფიქრივით მოგვდევს,
წამზე წამით განწყობა - წლების,
და ჩემი სული(ც),შენს ბაგეზე ფიფქივით დნება,
მოგიყვებოდი,როგორ მტანჯავს დალეწვა მხრების,
როცა ნელ-ნელა მტოვებენ და...ტვირთი კი - რჩება(თ).
მოჰგავდა სუროს,
დღე,რომელიც მიხსნიდა ვენებს,
და მთელი მოდგმით,ეხვეოდა დროთა მჭლე ხალასს,
შემომეჩვევი,როგორც სითბო - გათოშილ ხელებს,
და ჩემს გაზაფხულს,შემოაცმევ ზაფხულის ხალათს.