აწმყო წარსულს ექიშპება,
შენ "ვახ-ი" ხარ, მე კი - "ვახ-ო",
"ვახვახია" ეს ცხოვრება,
საოხი რამ ვერა ვნახოთ.
წინ მიდიხარ, ისევ გტკივა,
უკან, რჩები, გული ბალღობს,
სულ რომ ვეღარ მოისვენო,
ფურცლავ ფუჭად მეჩხერ ტაროს.
ამ ცხოვრებას რა ვუთხარი,
ზოგს დაუდის ბედი ახლოს,
არ ამადლის დღიურ ლუკმას,
აძლევს კარს და სამოსახლოს,
ზოგს - ნიადაგ მშიერსა კლავს,
არ უღიმის და არ სწყალობს,
ძაღლის ბედი ენატრება,
ვით ხარირემს გრილი ახო.
No comments:
Post a Comment