ჩემს იმერეთს(ავტობიოგრაფიული მოთხრობა)!

    გამორჩეულად ვუყვარდი ჩემს იმერელ ბებიას. თუმცა თვრამეტი შვილიშვილი ვყავდით, (მაპატიოს ჩემმა ბიძაშვილ-მამიდაშვილებმა და და-ძმებმა).ამის მიზეზი ახლაც არ ვიცი, ალბათ ყველასგან განვსხვავდებოდი გარეგნობით. ქერა ვიყავი, დიდი მწვანე თვალებით, ყვითელი, ყვითელი, როგორც იხვის ჭუჭული. მაშინვე მიხვდებოდი, რომ დედა უკრაინელი მყავდა, თუმცა აქაურებისთვის უკრაინელიც და ბელორუსიც რუსი იყო და რუსს მეძახოდნენ.რძლითაც ძალიან ამაყობდა ბებია, ასეთი ლამაზი რძალი არავის ჰყავსო,-იტყოდა ხოლმე. იმერეთში ჩვენი ჩასვლა, ზეიმი იყო მისთვისაც და ჩვენთვისაც. ყოველდღე ცხვებოდა ხაჭაპურები, იკვლებოდა ქათმები, წავიდოდით თბილისში. დარჩებოდა ბებია სარჩო-საბადებლის გარეშე, მაგრამ იხტიბარს არასდროს იტეხდა ყოველ თვე გვაკითხავდა ქალაქში, ხან კაკლის მურაბა ჩამოჰქონდა, ხან ვარდის (ვარდების ბაღი ჰქონდა ეზოში), ორ-სამ დაკლულ წიწილასაც გამოაყოლებდა, აბა, ხუთ ბავშვს გაზრდა არ უნდაო?!- იტყოდა.კმაყოფილი იყო, რომ დედამ ამდენი შვილი გააჩინა. თუმცა სკოლაში, უფროს კლასებში,  ეს ხშირად ჩვენი დაცინვის საგანი ხდებოდა. მახსოვს რეპლიკები: '"შენს მშობლებს ტელევიზორი არ აქვთ?" ან "თქვენთან ბნელა?!" და ა. შ. ძალიან მწყინდა.მაგრამ რას ვიზამდი.  რომ გაიგებდნენ, დედა "რუსი" მყავდა, არც ეს აღაფრთოვანებდა ვინმეს.თითქოს მე და ჩემს და-ძმებს დიდი დანაშაული გვქონდა ჩადენილი, გაგავაჩინა უკრაინელმა ქალმა და გავიზარდეთ მრავალშვილიან ოჯახში, რაც მაშინ მართლაც იშვიათი იყო. დედას გმირობის მედალიც კი გადასცეს ხუთი შვილის გაზრდისთვის, თუმცა ეს ჩვენ არავითარ პრივილეგიებს არ გვანიჭებდა. მატერიალურად გვიჭირდა.დედა ვერ მუშაობდა, მამას კი იმდენი შემოსავალი არ ჰქონდა რომ სრულიად უზრუნველყოფილი ვყოფილიყავით. მიუხედავად ამისა,დასასვენებლად,ზაფხულობით, ხშირად დავდიოდით უკრაინაში, თუმცა მე იმერეთში ყოფნა მერჩივნა, ამიტომაც, ჩემი კატეგორიული მოთხოვნით, მშობლებს ჩხარში მივყავდი ხოლმე.

.    არასდროს დამავიწყდება ის სითბო და სიყვარული, რომელსაც იქ ვგრძნობდი მეზობლებისა და ნათესავებისგან მეფერებოდნენ, ხელიდან ხელში გადავდიოდი. ყველას ჰქონდა გადანახული ჩემთვის ერთი კანფეტი.
      სოფელში მდინარე ქვერუნა ჩამოდიოდა, მივდიოდით იქ ბავშვები, გავწვებოდით დიდ თეთრ ქვებზე, ვირუჯებოდით, მზე გვიღიმოდა და ჩვენც ვივსებოდით ენერგიით, რომელიც მერე მთელი წელი უნდა გვყოფნიდა. საღამოობით ციცინათელებით ივსებოდა იქაურობა.როგორ მომწონდა და მიყვარდა ეს მწერები!!! თავიდან მწერი არც მეგონა, რაღაც ზღაპრულ მოციმციმე ვარსკვლავებად უფრო მივიჩნევდი, მაგრამ ერთხელ დაიჭირეს და პატარა კოლოფში ჩასვეს, მანახეს რომ ერთი უსახური მწერი იყო, მაგრამ მის მიმართ სიყვარული მაინც არ გამქრობია.

   ვანიჩკა ბაბუას (მამაჩემის მამინაცვალი იყო) თეთრი ცხენი ჰყავდა, ღვიძლი შვილიშვილივით ვუყვარდი.ხშირად შეაბავდა ცხენს "ტაჩკაში", როგორც ეძახხდნენ, და მასეირნებდა. ჩხარში მაშინ შაბათ-კვირას ბაზრობა იმართებოდა. მთელი იმერეთიდან ჩამოჰქონდათ ქვევრები, დოქები, ძალიან მიყვარდა იქ სიარული. დაამწკრივებდნენ ჭინჭილებს, ბაბუა აუცილებლად მიყიდიდა ერთს. ჩემს სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა, როგორი ამაყი ვბრუნდებოდი ბებიასთან დოქით ხელში! გზაში "წვრილ კამფეტებსაც" მოაყოლებდა, ასე ვეძახდი, ოჰ, რა ბედნიერი ვიყავი! 

     ძალიან მომწონდა წყაროზე სიარული, დღეში რამდენჯერმე მივდიოდი ბაბუას ნაყიდი დოქით ხელში, ჩამოვჯდებოდი კიბეებზე (წყაროსთან რომ მოხვედრილიყავი, კიბეები უნდა ჩაგევლო), ცივ წყალში გავიჭყუმპალავებდი ბეღურასავით და ნახევრად სველი ვბრუნდებოდი შინ. ტყეები, ყანები, მინდვრები, ყვავილები, წყაროები, აი, რაც მაკავშირებს ჩემს სოფელთან და ის დიდი სითბო, რითაც იმერლები გამოირჩევიან. თუმცა დიდი ხანია აღარაა ცოცხალი ბებია, ბაბუა, ის ციცინათელები დღესაც მინათებენ

ცხოვრების გზას და სითბოთი და სიყვარულით მავსებენ!