,,კუნწულა ლექსებიდან", ავტ. ელგუჯა ციგროშვილი, ახალი ლექსებიდან

 მინდა!

მინდა ვიცოცხლო

ასი წელი და მეტი კიდევ,

თეთრი თმა~წვერით შევაბერდე

ამ მთას და ამ ბარს,

მთელი ცხოვრება ჩემ დათესილ

სიკეთეს ვმკიდე,

შვილს და შვილიშვილს ვუყვებოდე

წინაპართ ამბავს!

შენთან მაშორებს (სატრფიალო)

შენთან მაშორებს ათასი მილი

და ეს სიშორე მთაზე ნისლს მოჰგავს,

ვეღარ ვივიწყებ შენს ლამაზ ღიმილს,

სამოთხეში რომ ამყოფებს მოკვდავს.

ხან ვეღარა ვგრძნობ ჟამი რომ მიდის,

და მერცხალივით შევხარი ზეცას,

შენთან მაშორებს ათასი მილი,

თუმც დროს და სივრცეს ოცნება კეცავს.

არავის ენდო?!

არვის ენდო?!

(სიმღერა)

არვის ენდო, ასე უთქვამთ,

შენც არ გენდო?! როგორ აბა,

როცა შენ ხარ ჩემი სულთქმა,

შენთან ხიდებს ცაში ვაბამ.

გამიცინებ, მზედ მოდიხარ,

დამწუხრდები, მთვარეს ჰგავხარ,

ნუღარ მაქცევ ცივ ლოდინად,

გულში ია-ვარდად მყავხარ.

მაია დიაკონიძე

11.08.2025 წელი

მეგობარი (საბავშვო)

 მეგობარი

(საბავშვო)

აშრიალებს ფოთლებს ქარი,

მასაც უნდა მეგობარი,

კოტე უხმობს ჭრელწინდებას,

თამაშობანას ჰპირდება,

ბურთს აწოდებს ოინბაზი,

მეგობრობის იცის ფასი.

მაია დიაკონიძე

10.08.2025 წელი

მეგობარი

(საბავშვო)

აშრიალებს ფოთლებს ქარი,

მასაც უნდა მეგობარი,

კოტე უხმობს ჭრელწინდებას,

თამაშობანას ჰპირდება,

ბურთს აწოდებს ოინბაზი,

მეგობრობის იცის ფასი.

მაია დიაკონიძე

10.08.2025 წელი

,, და სიტყვა იყო ღმერთი !", ავტ. ელგუჯა ციგროშვილი, ახალი ლექსების ციკლიდან

 ,, და სიტყვა იყო ღმერთი !"

1 . ბევრია ირგვლივ

ლამაზი ქალი ,

აფროდიტეს რომ

მიუგავს სახე ...

მე არასოდეს

მატყუებს თვალი

და შენზე კარგიც

ვერავინ ვნახე .

2 . გადიან წლები :

ახალი , ძველი ,

დღეები სცვლიან

უკუნეთ ღამეს ,

არ მემართება

ა წ მ ყ ო შ ი ხელი ,

არც მ ო მ ა ვ ლ ი ს გ ა ნ

მოველი რამეს .

3 . რით მოგაშუშო , შენ ,~

ს უ ლ ი ს წყლულო ,

ჩემთვის ს ი ტ ყ ვ ა ა

ნაღდი და წმინდა ...

რომ დაგპირდე და ...

ვერ შეგისრულო ,~

უ პ ი რ ო კაცად

ყოფნა არ მინდა !

4 . ბევრისთვის

ყველა სიტყვა ერთია ,

ღმერთო ! მოგვეცი

ერთგულთ მატება ...

რადგანაც ,, ს ი ტ ყ ვ ა ~

თავად ღ მ ე რ თ ი ა ",~

ს ი ტ ყ ვ ა ს

არასდროს ეღალატება !

ელგუჯა ციგროშვილი .

ქ . თესალონიკი .

9 . 08 . 2025 წელი .

ნუთუ ვერ ხვდები (სატრფიალო ლირიკიდან)

ნუთუ ვერ ხვდები

ამ შემოდგომის ღრუბლიან ცაზე
როგორ შენიშნე ვარსკვლავთა კრთომა,
ვით დაინახე შენ ჩემი სახე,
გადაყვითლებულ ხეთა კორომთან.

თითქოს აღარ ჩანს შუქი თვალებში,
შენ მაინც ხედავ, ელვა რომ კრთება,
ნუთუ ვერ ხვდები, შენ გემალები,
ცამ არ ინება, რომ ვიყოთ ერთად.
მაია დიაკონიძე
7.08.2025 წელი

ბებიას ლოცვა (პატრიოტული)

ბებიას ლოცვა

ბებიას ლოცვა მომდევს მე კვალში,

გადამარჩინა, მე მგონი, იმან,

როგორ დავბრუნდე პაპების სახლში,

როგორ ვემთხვიო მის კედლებს ძვირფასს?!

ბებიაჩემმა დაართო ერთ დროს

ძაფი, შეღება ენდროთი წითლად,

იმ გორგალს უნდა ისევე ვენდო,

რომ ჩემს მიწაზე დავიდო ბინა.

გამოვაგორებ, იგორებს დიდხანს,

მას არ მოვწყვიტო უნდა მე თვალი,

ჩავეკრა მიწას, რაც ასე მიყვარს,

დე, შემეწიოს ჯვარ-ხატის ძალი..

მაია დიაკონიძე

7.08.2025 წელი

ავტ. ამირან გოდერძიშვილი, მაიკოს! (სახუმარო)

 ავტ. ამირან გოდერძიშვილი

მაიკოს!
(სახუმარო)

როგორ მინდა
ჩემიც, სხვისიც
მოფერება გაიგოს,
როგორ მინდა სასაუბროდ
ტელეფონი აიღოს,
როგორ მინდა.....
მაგრამ ჩვენთვის
არ სცალია მაიკოს!......
საქმიანი ქალია და,
ჩვენთვის უკვე არ იცლის...
....მე კი, ამ ლექსს 

ქარს გავატან,
თუმც ვერა ვთმობ 

ქარისთვის.....
ამიარან გოდერძიშვილი

ბედნიერი ვარ ავტ. ლევან მთავრიშვილი

 ბედნიერი ვარ შენით, შენ გამო...

მაგრამ კვლავ დარდის წვიმები მჩხვლეტენ...

შენ უჩემობა ღმერთმა შეგარგოს, -

თუკი დამიტანს ფიქრების ლეთე.

არ ვიცი, ახლა რა უნდა გითხრა,

რომ ყველა სიტყვა გულში მიწყდება;

ერთი შეხვედრა სიცოცხლედ ღირდა, -

ერთი ღიმილი არდავიწყებად.

ავტ. იცნობი

2022 წელი 4 აგვისტო

ლექსები კონკურსზე ,,იმერული საღამოები" გაგზავნილი

 

როდესაც გესვრიან

 

კაცები - დუმილში მოკლული ჩიტები,

ხან ქორ-არწივები და ხანაც ორბები,

ამდენ დარდს ბრგე გულში როგორღა იტევდით,

მეც ცრემლდანისლული ფეხდაფეხ მოგდევდით.

 

მტრის ისრით დაჭრილებს ღამეებს გითევდით,

გჩუქნიდით ჩემს ღიმილს ნაზსა და საამოს,

ჩემზეა შექმნილი ლამაზი მითები,

ვინ ვარ და ვინ ვიყავ, არ ძალმიძს, გაგანდოთ.

 

მე თქვენი მკლავები ხელებში მეჭირა

და ბრძოლის ველიდან გმირებად გამყავდით,

ვეღარ მოვიშორე ის სისხლი ბეჭიდან,

შავ მიწას ვთხრიდი და ზოგიერთს გმარხავდით.

 

აწ დამტირებელი და გულის მალამოც,

ქალია, კაცი ხარ მამაც და მესიაც,

ამ ჩემს გულს შენს გულთან ძაფებით გალამბულს,

რა ვუყო, ის კვდება, როდესაც გესვრიან.

 

ხან მოდიოდი

 

ხან მოდიოდი, როგორც მზის სხივი,

ხან, როგორც მთვარის ნათება მკრთალი,

მეფერებოდი დილის ნისლივით,

ანათებდი, ვით ალმასის თვალი.

 

ანთებდი ჩემში ცევხლს მუდამ მბორგალს,

არ მასვენებდა, ვით ქარიშხალი,

ჩემი ცხოვრება სტიქიას მოჰგავს,

მეცხრე ტალღაზეც დარჩება კვალი...

 

ახლა გაფრენილ დღეებს მივტირი,

თავის გზით მიდის წუთისოფელი,

ჩამოიშალა ციხე ქვითკირის, -

აწმყო-წარსულის უარმყოფელი.

 

შენთვის დარჩენილ დღეებს ვიტოვებ,

გულში ვიგუბებ ვნებას ასწილად,

და გუნდრუკს ვუკმევ ქვეყნად სიცოცხლეს,

შენი სითბო რომ გამინაწილა.

 

ხან მოდიოდი, როგორც მზის სხივი,

ხან, როგორც მთვარის ნათება მკრთალი,

მეფერებოდი დილის ნისლივით,

ანათებდი, ვით ალმასის თვალი.

 

ხომ მობრუნდები

 

სულფერმიხდილი ვწევარ და გნატრობ,

აქ ვარ, მდუმარე სასაფლაოზე,

მიწას ცრემლებით წვიმები ალტობს,

ჭიები ჭამენ ამ ჩემს სამოსელს.

 

რატომ დამტოვე, უფალმა იცის,

მაგრამ იმართლებ თავს კი ოდესმე?!

აღარ გაშფოთებს ტკივილი მიწის,

იქნებ შენ წინარ რამე  ვცოდე მე..

 

ჩამჭიდებია ფესვები ძეწნის,

და ჩემს ხელებთან ისღა ალერსობს,

ვგრძნობ, სული პეპლის ისევე მეწვის,

თითქოს ეკალი ასი ჩაესო.

 

ხომ მობრუნდები, ისევე გელი,

წლებიც გავიდეს ასი, ათასი,

იცოდე, ვალი მიგყვება ძველი,

დიდი შოთას და დიდი თამარის.

სალაღობო-სახუმარო, კოცნა (სიმღერა), დაწერა გიული ერგემლიძემ

სალაღობო

(სიმღერა)

ტუჩი ტუჩთან მოგიტანე

და მინდოდა შენი კოცნა,

ტუჩი რომ არ მომაგებე,

ამან ძლიერ გამაოცა,

შენ მითხარი, რა დროსია

ან კოცნა და ანდა ფლირტი,

როცა თმებში ჭაღარა გვაქვს,

თვალებში კი სახლობს ბინდი.

მაგრამ შენმა სილამაზემ

განა მომცა გასაქანი,

ამასა გთხოვ, მითავაზე

შენთან ერთი პაემანი.

მტკვარზე ერთ დიდ ნავში ჩავსხდეთ

და გვარწევდეს ტალღა ოდნავ,

დიდ სიყვარულს, ჩემო კარგო,

განა კი აქვს დრო და მოდა?!

მაია დიაკონიძე

1.08.2025 წელი

პატარა გოგოვ! მინიმა

პატარა გოგოვ!

არ დაიჯერო სიყვარულის, პატარა გოგოვ,

მითია იგი და ზღაპრებში შეგხვდება მხოლოდ,

ალბათ ფიქრობ, რომ მოგატყუებს ის ბიჭი როგორ,

თუ იმედები გაგიცრუვდა, არ მოკვდე ოღონდ!

მაია დიაკონიძე

სამშობლოს! (პატრიოტული)

სამშობლოს!

გადამიარა ტალღამ არაგვის,

შენი ცრემლები გადმომაყარა,

შენი ვიქნები აწ და მარადის,

ან არ ვიქნები უკვე აღარა.

ფსკერზე კენჭებად შემოგეყრები,

ლალის, ფირუზის, ზურმუხტ- ალმასის,

მინდა მზემ მომრთოს შენი ეკენის,

მე არ შევხვდები უკვე არავის.

შენს ბილიკებზე დავლიო სული,

გადამეფაროს ბალახი მწვანე,

სხვას დარჩეს ჩემი მთრთოლვარე გული, -

რა უნდა იყოს ამაზე მწარე?!

მაია დიაკონიძე

27.07.2025 წელი

როცა მჭირდები!

როცა მჭირდები!

როცა მჭირდები, მაშინ არა ხარ,

არ გესმის ჩემი გულის ჟღარუნი,

როცა მე გელი, რჩეულ ამხანაგს,

ზეცა ჩამოდის ჩემთან შხაპუნით.

მე როცა მტკივა, რად არ მწმენდ ცრემლებს,

სად არის შენი ლმობა, დანდობა,

ჩემი გულ-ბუდე დარჩებათ მერცხლებს,

ვით ბედნიერი ახალგაზრდობა.

მაია დიაკონიძე

29.07.2025 წელი

მთაო! (ხალხურ მოტივებზე)

 ბავშვობიდან მიყვარს მთები, ან რომელ ქართველს შეიძლება არ უყვარდეს?! ბავშვობაში ზაფხულობით უკრაინაში მივდიოდით ბებიასთან მე და ჩემი და-ძმები, მთაგორიანი საქართველოდან ვაკე ქვეყანაში გადავინაცვლებდით ხოლმე, კენჭს ვერ ნახავდი. საოცრად მიკვირდა, მხოლოდ შავი ნახშირის მთები იდგა გზა და გზა.

როცა ვბრუნდებოდი საქართველოში, პირველი რასაც ვაკეთებდი, მზეზე გამთბარ ქვას ჩავიხუტებდი ხოლმე.

იმერეთში ბებიასთან ჩასული მდინარეში ჩაყრილ დიდ თეთრ ქვებს ჩავეკრობოდი. რამდენ ენერგიას მაძლევდნენ სამშობლოს ქვები, დღემდე არ გამნელებია მთის სიყვარული, მთაც ხომ დიდი ქვაა, საქართველოს გულმკერდზე ამოზრდილი, ჩვენს მამა-პაპათა საფლავებზე მდგარი.

მთაო!

(ხალხურ მოტივებზე)

ყვაილ-კორდ მოგირთმევია,

ჩემ წინ თავდახრით დგეხარ,

ღამენ თეთრ გაგითევია,

გულში მე ერთი გყევარ.

წინ გადამიშლი ბილიკებს,

შემომაშველებ ხელებს,

რაიც რომ ძაან გიჭირდეს,

ერთხელ არ დაიკვნესებ.

თავს ჩამოვიბან არაგვში,

თმებს შემიმშრალებს ქარი,

გამამარჩიე ათასში,

ერთი პოეტი ქალი.

მთაო, შენ ერთი მიყვარხარ,

ვერ მოვწყდი შენ ხელ-ფესვებს,

და როცა წავალ ნისლადა,

ზეცაში დამასვენე.

მაია დიაკონიძე

25.05.2025 წელი

მაიას რჩევებიდან

 მაიას რჩევებიდან:

1. თუკი ადამიანმა იცის, რომ რაღაცა არ მოგეწონათ და მაინც იგივეს აკეთებს, არამცთუ სიყვარულზე, პატივისცემაზეც კი არაა ლაპარაკი. შორს დაიჭირეთ თავი ასეთი ადამიანებისგან, რადგან არასოდეს მოერიდებიან თქვენს გულის ტკენას.

2. შეიძლება თქვენ სენტიმენტალური ხართ, ხშირად ღვრით ცრემლებს სხვათა გამო, მაგრამ ცხოვრება ძალიან მკაცრია, არავის აინტერესებს თქვენი გულის დუღილი, თვით იმათაც, ვისთვისაც ტირით.

3. ნურავისთან ილაპარაკებთ თქვენს პირადულზე, გაჭირვებაზე, პრობლემებზე. იმ წუთას გითანაგრძნობენ, გახვალთ თუ არა, საჭორაო ობიექტი გახდებით, ხოგჯერ - დაცინვისაც კი.

4. ნურავის ენდობით ცხოვრებაში, თვით საკუთარ თავსაც კი, საყვარელ თოფ-იარაღსაც უღალატია კაცისთვის.

5. ცხოვრებისეული გამოცდილება წლების მანძილზე დაგროვილი, ყველაზე დიდი განძია ადამიანისთვის, თუ სწორად გამოიყენებს.

6. ათასი წიგნიც რომ წაიკითხოთ, იმდენს ვერ მოგცემთ, რასაც ერთი ცხოვრებისეული გაკვეთილი.

7. პატარების ენით ანგელოზები ღაღადებენ, დავუჯეროთ მათ.

8. ნუ გადაიქცევით ვინმეს მონად, ფრთებშეკრული ბულბული ვერასდროს იმღერებს.

9. ცხოვრებისეულ პრობლემებს იუმორით ებრძოლეთ. ხუმრობა ყველაზე კარგი წამალია გატანჯული სულისთვის, ხშირად გაიღიმეთ, იცინეთ, ზოგჯერ საკუთარ თავზეც.

10. ნურაფერი გაგაკვირვებთ ცხოვრებაში, ნურც კარგი, ნურც ცუდი. პირველი ღვთის ხელით ხორციელდება, მეორე - სატანის. რომელ მხარეზე დადგებით, არჩევანი თქვენზეა.

11. თუ ადამიანი არ ცდილობს გაგახაროთ, რითაც შეუძლია, არ უყვარხართ, ილუზიებში ნუ იქნებით.

12. სიყვარული ზოგჯერ მსხვერპლად თავის შეწირვას მოითხოვს, მაგრამ წინასწარ უნდა იცოდეთ, რომ ეს შეიძლება ამაო იყოს და თქვენი თავგანწირვა უფლის მეტმა ვერავინ დაინახოს. მთავარია მამაზეციერმა შეიწიროს თქვენი ცრემლები.

მაია დიაკონიძე

25.07.2025 წელი

მაიას რეცეპტებიდან

მაიას რეცეპტებიდან:

ჭიანჭველა ვერასოდეს დაინახავს არწივს, ვერ შეაფასებს მის შესაძლებლობებს, ასევე თხუნელა ვერ დაინახავს მზეს, იმიტომ რომ ბრმაა, ნუ დაგწყდებათ გული იმ ადამიანებზე, ვინც ვერ გაფასებთ, მათ უბრალოდ არ იციან თქვენ რას წარმოადგენთ. ამიტომ ეცადეთ იპოვოთ თქვენნაირები, თუ არწივი ხართ, არწივებთან იფრინეთ, გედი - გედებთან, გახსოვთ ალბათ მახინჯი ჭუჭულის ამბავი. თქვენც გაგიმართლებთ აუცილებლად!

ზვიად გამსახურდიას მკვლელებს!

 ზვიად გამსახურდიას მკვლელებს!

განა კაცის კვლა გინდოდა,

ასე ამბობ, შემომაკვდა,

ქვეყნისათვის რომ იბრძოდა,

დააჩოქე შენს ორკაპთან.

გოგო- ბიჭი გადაკარგე,

ცხრა ზღვასა და ცხრა მთას იქით,

ვერაფერი რომ ვერ არგე,

დაავიწყე ზღაპარ-მითი.

გული როგორ მოგიბრუნდა,

რომ გაყიდე ქართველთ მიწა,

ვიღაც იბრძვის ედინბურგთან,

თვისას - არა, სხვისას იცავს.

აღარ იცის დღეს ქართველმა

არც აკაკი, არც ილია,

ვატყობ, ცოდვამ კაენისამ,

ჩვენი სისხლიც გადარია.

მაია დიაკონიძე

22.07.2025 წელი

შენთვის მაინც არ სცალიათ!

 შენთვის მაინც არ სცალიათ!

თუნდაც ღამე გაათიო,

ამოკენკო მარცვალია,

დაემსგავსო გალაკტიონს,

შენთვის მაინც არ სცალიათ.

ყველა თავის ქვაბს ჩასცქერის,

(ეს ხერხიც ხომ ნაცადია),

მზე დაგვყურებს ალმაცერი,

შენთვის მასაც არ სცალია.

მაგრამ ქვეყნად ვერვინ შეგცვლის,

სიტყვამჭევრს და ნამ-ცვარიანს,

ერთობიან კედელს ცერცვით...

რა ვუყოთ, რომ ,,არ სცალიათ".

მაია დიაკონიძე

23.07.2025 წელი

ჰგავხარ... (პატრიოტული)

ჰგავხარ...

ჰგავხარ ნამეხარ მუხას,

დრო აღარაფერს არ ცვლის,

დელგმა დაგადის უხვად,

ქარბუქი ფოთლებს გაცლის.

ფესვებს მახრები გიჭამს,

დასტირი უწყლო სვე-ბედს,

დაცლილა შენი ფიჭა,

ფუტკარი ყვავილს ეძებს.

ხელნაწერები სდუმან,

ხატ-ჯვარს ცრემლები სცვივა,

ნუთუ თვით ქართველს უნდა,

მოგჭრას ნაჯახით ცივად.

მაია დიაკონიძე

23.07.2025 წელი

სად გეძებო (სიმღერა)

 სად გეძებო (სიმღერა)

სად გეძებო ასე კარგი,

თუკი უცებ დამეკარგე,

ვერა ვკიდო თვალი გიშერს,

მოოჭვილ ხმალს და ფარ-შიმშერს.

სულ მახსოვხარ ვეფხის ტყავით,

საუკუნო სიდიადით,

გვერდს მიმშვენებ, როგორც ნესტანს,

ამაცილებ გულში ნესტარს.

შენ არ მეტყვი სიტყვას ლიტონს,

ამას ჩვენი გენი ითხოვს...

სად გეძებო ასე კარგი,

თუკი უცებ დამეკარგე.

მაია დიაკონიძე

25.07.2025 წელი

ახლა ვხედავ...

ახლა ვხედავ, რომ არა აქვს დასასრული

სევდის დღეებს, უიმედო იმედს,

მიკვირს, ხშირად როგორა ვარ დაკარგული,

ჩემი პოვნა მე თვითონვე მიწევს,

ბრმა და ყრუა ეს სოფელი, სამწუხაროდ,

მწედ და ძიძად შენს თავს შენ თუ ექეც,

და რამეთი უმნიშვნელოდ თუ კი ხარობ,

შხამს გესვრია, აღმატებულს გველზე.

ცად დაუდგამს ჩიხტიკოპი თავზე მთვარეს,

და თამაშობს ვარსკვლავებთან ბანქოს,

კიბე მივდგი, მაღლა ცაში ავიპარე,

იქნებ, ცელქმა ცის ნიავმა მარგოს.

მაია დიაკონიძე

23.07.2025 წელი

ქაღალდის გემი

ქაღალდის გემი

ქაღალდის გემი ტივტივებს ზღვაში,

ერთ დროს მდინარეს რომ გავატანე,

(იმ დროს ვიყავი ხუთი წლის ბავშვი,

დღეს ჩემი წლები ძვლებში ატანენ).

ვერსად დაკარგა ვერც ოკეანემ,

ზღვა და ზღვა ცურავს, ზღვაა მეასე,

მის საძებნელად სულ მოვიარე,

არავინ მიხმობს ქვეყნად მე ასე.

მაია დიაკონიძე

21.07.2025 წელი

მინიმა

,,კუნწულა" ლექსებიდან

გადაგფხიკავ, გადაგჩხაპნი,

გადაგშლი,

თუკი ეჭვის შავ დემონებს

კვლავ აშლი.

მაია დიაკონიძე

25.07.2025 წელი

მინდა, ჩემი ლექსი მოვრთო!

მინდა ჩემი ლექსი მოვრთო!

არ დავიდგი დიადემა,

ლალების და ალმასის,

ჩემთვის გვირგვინს ია ება,

იმასა აქვს სხვა ფასი.

არც ბრჭყვიალი მომწონს ოქროს,

არც ქებათა კასკადი,

მინდა ჩემი ლექსი მოვრთო

ქართულ ჩვევა-ადათით.

მაია დიაკონიძე'

19.07.2025 წელი

იქცნენ შაშვებად

იქცნენ შაშვებად

მზე მიეფარა ღრუბლებს პირშავებს,

და ზეცა გახდა ჩემთვის უგულო,

დედა მზე ალბათ როგორ იჯავრებს,

არ მინდა ამას ცივად ვუყურო.

ზეცისკენ თხოვნით აღვაპყრობ ხელებს,

ცხრაკლიტულიდან ვთხოვ მზის გაშვებას,

ანგელოზები ღრუბლებსა წველენ

და ის წვეთები იქცნენ შაშვებად.

მაია დიაკონიძე

20.07.2025 წელი