ღამეა ჩემთან და სექტემბერი,
ალაზნის პირას სუფრას ვუსხედვართ,
დრო, როგორც ძაღლი- ავი ცერბერი,
ყეფს და ვით მთვარე, წყალში ცურდება.
მიაქვს იმედი, ოცნება, სურვილს,
შენ გნახო, მაინც ვერას ვუხერხებ,
სხივს მუჭში ვიკრებ თეთრ-ოქროცურვილს
და სასოებით ვკიდებ მუხებზე.
მაია დიაკონიძე
23. 09.2025 წელი
No comments:
Post a Comment