მე აღარც შენი სიტყვები მახსოვს,
ბნელს გააქვს ზურგით, ვით ნაფლეთები,
და დავცქერივარ ზეციდან მაღლობს,
დღე ღამეს ებრძვის აქ გამეტებით.
თავი მგონია რატომრაც რინგზე,
სადღაა უკვე ლმობა-დანდობა,
ჩვენ კი რატომღაც ჩვენს თავებს ვიქებთ,
არავის ახსოვს ყუთი პანდორას.
თუ ერთმანეთი ისევ დავგლიჯეთ,
ბებერ ტოტიას შევჭამეთ ტყავიც,
აღარ დავტოვეთ ვაჟი საჯიშე,
და ვიამაყეთ ქართველთა ამით.
თუ დავემსგავსეთ კაენის მოდგმას,
თუ გავხდით მონა ჩაცმის და საჭმლის,
თუ კი გავყიდეთ მამების გორდა,
სახელს დავტოვებთ მხოლოდღა ვაჭრის.
No comments:
Post a Comment