არ უნდა ჩემთან და წავიდეს,
ჩემს თავს რა ვუთხარი, ბნედიანს,
გულის გზა ჩემკენ რომ ვასწავლე,
მისგან კი სითბო არ მეღირსა,
მიყვარდა, ვუყვარდი, მეგონა,
ვარსკვლავებს მიხსნიდა ზეციდან,
თურმე, აჰყოლია ალქაჯებს,
იმათი ჯიშის და გენისა.
მთვარეს ვიტყუებდით ტალღებში,
შუქი მწვავს იმ სხივთა ჩქერისა,
დღემუდამ ფიქრები მაწვალებს
და გრძნობას ვერ ვუსვამ წერტილსაც.
No comments:
Post a Comment