გულს უხარია შეხვედრა მთებთან,
იქიდან ვუცქერ ვაკეს და ზეგანს,
თითოეული ხის დავყნოსავ მერქანს,
შემოვხვევ ხელებს, არა ვცნობ ეკალს,
მხოლოდ სურვილი მკლავს ჩახუტების,
მათთან გარინდვის და დამუნჯების.
- სალამი, ჩემო, - ვეძახი ბარტყებს,
მათ შორის ერთი ყვითელ პირს აღებს,
ნეტავი ვიყო, პატარა ჩიტი,
ამისთვის დედა, გამზრდელი, გმირი.
მზის დიადემა დაუდგამთ ქედებს,
პალეკარტს წითელს ისხამენ მხრებზე,
ვიცი, არასდროს არ არის გვიან,
კვლავ შევეგებო სმარაგდს და ნიავს,
ვიცი, არასდროს არ არის გვიან,
გავეთამაშო სხივნათელ დილას.
.
No comments:
Post a Comment