პოეტებს!

ხანდახან ტკივილი თითებზე გადადის, -

გაცრეცილ ქაღალდზე სათქმელის ზღვა დგება,
ფარდებზე მზე წვება, თვალებში მანათებს,
თითქოს ნახევიდან გამოჰყვა კანაფებს,
ბრმა მისტერიებში, ქარცეცხლში ათასჯერ
ნაფიქრი ცოცხლდება, სტროფებად ლაგდება
და რჩება ამქვეყნად მხოლოდღა გათვლამდის
(კენტია ყოველთვის, ლუწი არ ამოდის),
სანამ ბობოქარი  სული არ დაცხრება.

                              __________
ხანდახან გვბეზრდება მუზებთან თამაში, -
შეკრული თითებით წერა არ გამოდის,

მზე ჩადის საოცრად ჩუმი და ლამაზი,
ვით ხიბლი იმ შორი უხინჯო ბავშვობის.