ბაღათერაანთ მზექალა
ავქალავ-ჩამოვქალავდი,
ცხორი მიმიდის, გზადაგზა
ნისლის მებურვის ნაბადი,
სოფლის საცინრად გამხდარა,
გულს რომ ხვაშიადს ვმალავდი,
ჩოფიკაშვილანთ მინდიას
არ დავამადლე სალამი,
რომც მოვწყდე ზეცას ვარსკვლავებრ,
მისი ვარ კუბოს კარამდი.
No comments:
Post a Comment