გაცრეცილ ქაღალდზე სათქმელის ზღვა დგება,
ბრმა მისტერიებში, ქარცეცხლში ათასჯერ
ნაფიქრი ცოცხლდება, სტროფებად ლაგდება.
ფარდებზე მზე წვება, თვალებში მანათებს,
თითქოს ნახევიდან გამოჰყვა კანაფებს,
პირგახსნილ იარებს თილისმად ვატარებ,
შვილივით ნაზარდებს ნიავს არ ვაკარებ!
სანამ ბობოქარი სული არ დაცხრება,
ჩანჩქერად იღვრება ფრაზები, სიტყვები...
ვინა თქვა პოეტის უნდოდ დამარცხება, -
ცრემლიან ზიგზაგებს ბოლომდე მივყვები!
ბრმა მისტერიებში, ქარცეცხლში ათასჯერ
ნაწრთობი ოცნება მეშვიდე ცას სწვდება,
ნაფიქრი გაარღვევს ჩარჩოს და პარამეტრს,
კოსმოსურ ნათებას კვალდაკვალ გაჰყვება.
სხეული დარჩება მხოლოდღა გათვლამდისნაწრთობი ოცნება მეშვიდე ცას სწვდება,
ნაფიქრი გაარღვევს ჩარჩოს და პარამეტრს,
კოსმოსურ ნათებას კვალდაკვალ გაჰყვება.
(კენტია ყოველთვის, ლუწი არ ამოდის),
ხანდახან გვბეზრდება მუზებთან თამაში, -
შეკრული თითებით წერა არ გამოდის...
მზე ჩადის საოცრად ჩუმი და ლამაზი,
ვით ხიბლი იმ შორი, უხინჯო ბავშვობის.
No comments:
Post a Comment