გოდერძი ჩოხელის ხსოვნას!

ორი სიცოცხლე მოგცა შენ ღმერთმა
(ამქვეყნიური ტვირთად ატარე),
მგოსანო ცის და მგოსანო მიწის,
თავს მამა ღმერთის კალთას აფარებ.
შენს გულის სითბოს გვიგზავნი სხივად,
შენი ცრემლები წვიმის წვეთია,
თუ საყვარელი სამშობლო მთების
თეთრი ქუდია, თავს რომ გდებია.
ცივი ფიფქები ცვივა ალმასებრ,
როცა წუხილი შეგიპყრობს, გიჭირს,
ფიცის გამტეხთა მსხვერპლი გამხდარა
ეს ერთი ბეწო ნაგლეჯი მიწის,
მაგრამ ვიცი, რომ გვიფარავს ზეცა,
შენი თვალები ვარსკვლავებს ჰგვანან,
გზას გვინათებენ უკუნეთ ბნელში
ჩვენთვის შექმნილი გმირების მსგავსად.
წუხს ის მდინარე, შენ რომ ეტრფოდი,
წუხს თბილისი და ყაყაჩოს ველი,
"ბიჭო, გოგია", შენ რომ გიყვარდა
ლურჯი იები ხელგაშლით გელის.

პაპას!

მოტეხილმა ღამესავით გაიღიმა
და ცხვირიდან ჩამოიხსნა სათვალე,
ფერმიხდილი ვენახებში ვაზებს ზრდიდა,
არ ტოვებდა მოუვლელად არაფერს.
სალოცავად გაეხადა საქართველო,
იასამანს უკოცნიდა ნაზ ტოტებს,
დღეს კი ტახტზე ჩვილ ბავშვივით ჩაეძინა,
დაახვედრებს ზეციერი სამოთხეს.

Утро

За окном поток машин,
Шумит безпечно наш проспект,
Гул, гам стоит, как окон свет,
А солнце раздает билет,
На концерт певучих птиц,
В лесу живущих здесь в близи,
В воскресный день течет волна,
Лучей прорвавших слой гардин.

წვიმა ცრემლებივით გახშირდა

რაღაც უცნაური აღტაცებით,
საყდრის დახავსებულ კედლებთან,
მზერას მაგებებენ გვირილები...
თეთრმაისურიან პეპლებთან
ვიწყებ დიალოგს და მოგონებას
გულში შევაერთებ ფიქრებად.
მწარე სინანულით გავიხსენებ
ჩემს ბებოს აღმართზე მიმავალს,
შავებში გამოწყობილს, მამლით ხელში...
მოჰყავდა ჯვარ-ხატის დიდება,
ფეხზე ამოცმული შალის წინდით,
მონასტრის ეზოსავით მოჭედილს, -
ჯერ ათასნაირი ყვავილებით,
მერე - ქარიშხალით მოწეწილს.
ისე ახლოსაა მთების ქედი,
ისე ახლოსაა საყდრის ქვა,
ზეცა, ღრუბელივით გაბერილი,
თავზე მეწვეთება მაღლიდან,
ჩემი მოგონებით ალესილი
წვიმა ცრემლებივით გახშირდა.

ჩიპს ვხედავ ჩანერგილს

ფეხდაფეხ მივყვები ცხოვრების გაზონებს,
ხან იებს დავკრეფ და ხან სკამზე მაზმორებს,
ხანდახან ეკლები დამჩხვლეტენ ვარდების
და ჩემი გონებით ჩიპს ვხედავ ჩანერგილს.
პროგრამის მსხვერპლია ეს ჩვენი სამყარო,
არ იცი სად, როდის, რა როგორ გათვალო,
საცდელი ბაზა ვართ, მე  ვხედავ, მავანის,
არ ძალგვიძს გარჩევა მტუანის, მართალის.

მიდიოდნენ და მოდიოდნენ!

მიდიოდნენ და მოდიოდნენ...
ზოგი ქერქში ვერ ეტეოდა, -
გამარჯვება სწყუროდა, გმირად იბადებოდა,
იბრძოდა, მთელი ცხოვრება იბრძოდა,
თავის კვალს ტოვებდა, - ისტორიას ქმნიდა.
ზოგიც შეუმჩნევლად ტოვებდა ამ ქვეყანას,
არ ომობდა, მიწას ხნავდა, ნამგალს ჭედავდა, ლესავდა...
მაინც ისტორიას ქმნიდა, -  ერის ისტორიას.
ზოგი ოჯახს უვლიდა, შვილებს ზრდიდა, -
ჩუმად იფერფლებოდა სამშობლოსათვის...
ისინიც ისტორიას ქმნიდნენ, ქვეყნის ისტორიას...

გაზაფხულის ძალი

ჩვენი მიწის სურნელებით გამოვთვერი,
არ შეაშრა მწვანე ბალახს ჯერაც ნამი,
ნუშმა თავზე ყვავილები დამაბერტყა,
თეთრ ფიფქებში ჩავიძირო უკვე ლამის.
ეზოს ატამს ამოუცვამს კაბა ვარდის,
საპატარძლოდ გამოეწყო ალუბალი,
ბუჩქებიდან ია მიმზერს, ლურჯთვალება,
გაზაფხულმა დაგვანახა თავის ძალი.

მინდა ვიქცე ლამაზ ქალად(სახუმარო)

სისხამ დილით, ალიონზე
მზეს ვაჩუქე კოცნა მწველი,
საყვარლისგან ასს და ათასს
წითელ-ყვითელ სხივებს ველი,
მინდა დამწვას,ჩემი რუჯით
გადავიქცე ლამაზ ქალად,
შემოდგომის მუქ ფერებში
გავიბრწყინო ქარვად, ლალად,
ბნელი ისე გავანათო,
მთვარეს ჰქონდეს ჩემთან ცილი,
წელიწადის არც ერთ დროში,
აღარ ჰქონდეთ კაცებს ძილი.

ქალი-ლერწი, ქალი-"რამ დაბადა!"

მზემ ალეწა, გააბრწყინა ქალი,
ვნების ცეცხლმა სხივი აასმაგა,
მოდიოდა, მოცურავდა ქალი,
ქალი-ლერწი, ქალი-"რამ დაბადა!"
ქარი ქროდა, მოდიოდა ქალი,
მოარხევდა ულაყივით თეძოს,
მოცურავდა გავაზივით ქალი,
ანათებდა თავის სახლს და ეზოს.
მზემ წითელი უსახსოვრა კაბა,
გაზაფხულმა შემოაცვა მდელო,
ზღვისფერ თვალებს ქალი ნაზად ხრიდა, -
იცოდა რომ გაიტანდა ლელოს!

Роза

Свеча стоит, огонь трепещет,
То тухнет, то раздув костер,
Мелькают искры, дым струится,
И раздается нежный звон.
Томится сердце, сказка снится
Деве спящей у свечи.
Линяет ночь, весна настала,
Сверкают красные лучи.
Раскрыв бутон томится роза,
От силы солнца и огня,
И неземным очарованием,
Вокруг дурманит всех она.

მე გაზაფხულის ფერები მიყვარს

 მე გაზაფხულის ფერები მიყვარს,
ნაზი სიო და მწველი სურნელი,
ყვავილთა ფიფქი,კორდები მწვანე,
იების ბუჩქი,ვარდის ფურცელი.
მათრობს და მავსებს ლაღი გრძნობებით
ბალახის სუნთქვა,ამ მთების ექო,
თითქოს ძახილი გადიქცა მეხად
და ეს ხმაური სიჩუმედ მერგო...
დედა ბუნების შვილი ვარ ნაღდი,
ჩემშია მუხა,თხმელა და ნეგო
მათი სიცოცხლის ყოველი წამი
უკვდავსაყოფად ჩვენ ყველას გვერგო,
ასი წლის მუხა დამყურებს თავზე,
მის ხაზებს ვუცქერ,ხირომანტი ვარ,
მის ძლიერ მკერდზე დასვენებული
თითქოს ოცნების ნისლში დავდივარ,
მის უტეხ სულში შევაღწევ ძალით,
რომ წავიკითხო მისი ფიქრები,
მის უხეშსა და დაღარულ ტანზე
ისევ გაჩნდება წვიმის ნიფები,
და გამიტაცებს წყლის ნიაღვარი,
მაგრამ არ მივსდევ მე იმ ნაკადებს,
რადგან მუხა ვარ, იმისი შვილი
და მას არასდროს არ ვუღალატებ.

დღეს სულ უბრალოა პოეზია!

წვიმას აღარავინ შეიყვარებს,
ქუჩებს მოერია დეპრესია, -
ცრემლებს ნიაღვრებად მოაქანებს,
ასფალტს წვეთებად რომ შეესია.
ჩემს გულს წყალი დასდის უსაშველო,
ღრუბლის თვალებიდან მონაწური,
დღეს სულ უბრალოა პოეზია, -
ვერცხლით ხელოვნურად მოსარკული.

გამონათქვამები

სულის სილამაზე არასოდეს არ ჭკნება, ამის მიხვედრა მხოლოდ ღირსეულ ადამიანებს ძალუძთ.

მარადიული ღიმილი- ნეტარებაა სამოთხის მომლოდინესათვის.

ბავშვის გული ცასავით ნათელია, მხოლოდ ზოგჯერ დაიფარება ღრუბლებით,
იწვიმებს და გადაიღებს.

ისევ შევხვდებით სადღაც, იმქვეყნად, შევიცვლით ფერს და შევიცვლით სამოსს.

კეთილშობილი ადამიანები ისე არ წავლენ ამ ქვეყნიდან, რომ რაიმე სასარგებლო არ დატოვონ სხვებისათვის.

ბავშვის თვალებით მზე გიყურებს.

ისეთი უიმედო იყო, რომ ანგელოზებმაც მიატოვეს.

წერილი

ნატყვიარს ბალახით ავივსებ,
ჩემს სენთან ბრძოლასაც გავმართავ,
ვიცი, რომ ლოცვები მიშველის, -
მხდალი და მშიშარა არა ვარ.
მაწუხებს დარდები ათასი,
ფიზიკურ ტკივილებს ავიტან,
სულს ვითქვამ მწყურვალი ბავშვივით
და ვმალავ იარებს ტანისას.
არ მინდა მილეთმა იცოდეს,
გულში რომ ხანძარი გიზგიზებს,
ჭირია ასი და ათასი, -
წვეთწვეთად სატანჯველს მიმძიმებს.
ცხოვრება წლებისგან დავბერტყე,
უაზროდ გაქრა და წავიდა,
სიხარულს სხვას დავესესხები,
მერე კი დავიწყებ თავიდან...
ყვავილებს შევხარი მაისის,
წითელი ვარდები მელიან.
გაზაფხულს ჩავიფენ თვალებში,
ვიცი, რომ დარდებიც ქრებიან.

სახლის სახურავს დაათოვა...

წარსულზე ფიქრებს დაუხუჭავს ჩემთვის თვალები,
სახლის სახურავს დაათოვა ცივმა ზამთარმა,
საკვამურიდან ცისკენ ბოლი მიიპარება, -
თითქოს ნაძლევი დაუდია ჩემს შავ კატასთან
მობუზულ ქათმებს ბებო უყრის მარცვლებს იმედის,
მომავალ ზაფხულს ავაშენებთ დიდრონ ნალიას...
ახლა ჭრიალებს კუტიკარი სიცარიელის, -
თითქოს ცივ ზამთარს უზიარებს თავის ხვაშიადს.

ეკლიანი ჩემი ზნენი

მოუსვენრად ჩაუქროლებს ვარდებს ფერხდილს
ქარაშოტი ავზნიანი, ფეხად მარდი,
გადახედავს დამჭკნარსა და დაღონებულს,
მერე ჰკითხავს, - შენა გქვია ნაზი ვარდი?!
სად გამქრალა სილამაზე, შენზე თქმული,
დარჩენილხარ პირშავი და ეკლიანი,
გაეცინა ყვავილს და თქვა თავის დახრით,
სწორედ მე ვარ მშვენიერი, ნაზი ვარდი,
მაგრამ ახლა დავრჩენილვარ ერთი ღერი,
დრომ და ჟამმა მომაცალა ნაზი კაბა,
სახეს ჩემსას მზემ უცვალა კანის ფერი,
ეკლიანი ჩემი ზნენი დამრჩა დარდად.

მიწას

ვტირი, ჩემს ცრემლებს მიწა ჭამს,
სხვას ჩემი არ აქვს დარდები,
ისევ მას უნდა მივენდო,
მხოლოდ მას შევუყვარდები.

აღდგომის დადგება დილა

კაბადოკია, ჟღერს ჩვენს გულებში,
იქ დაიბადა ქალწული ნაზი,
მცხეთას დავწურეთ ვაზის მტევნები,
ნინოს დარგული, დაწნული ვაზის.
დამზრალმა ვარდმა ფერი იცვალა,
გამკრთალი ზეცა განათდა უცებ,
ქართლის მიწაზე მადლმა იდინა,
ბოროტს და ავსულს თავგზას რომ უბნევს.
გულს უხარია ზეიმი სულთა,
(ჯოჯოხეთიდან ამოსვლა ელით),
მოციქულთ სწორმა გაშალა სუფრა,
ყველა აგვავსო საუფლო კვერით.
ვერვინ მოიყვანს ძალით გაზაფხულს,
გზას გაგვინათებს ასული წმინდა,
სისხლისფრად ღებავს ღრუბლებს აისი,
გვამცნობს, აღდგომის დადგება დილა.

გამონათქვამები

ტკივილი ყრუ და ბრმაა, არავის თხოვნას არ შეისმენს.

დუმილით ესმოდათ ერთმანეთის.

პატარძლის თვალებში მზე იჭყიტებოდა და თავის თავს ხედავდა.

ჩუმად მიჰყვებოდნენ ისინი ერთმანეთს, მხოლოდ გულები ხმაურობდნენ.

ახალგაზრდას სარკე უყვარს, ბებერი-ემტერება.

სულები ზეიმობენ, როცა ოჯახურ სიმყუდროვეს არაფერი არღვევს.


                                                           

წვიმს და ელვასავით დამიდიან

წვიმს და ელვასავით დამიდიან,
შენთვის ნაფერები სტრიქონები,
მინდა ღრუბელივით დავიწურო,
ქარის მონამღერი სონეტებით.
სიზმრებს სიმარტოვის სუნი დაჰკრავთ,
სხეულს-უსამართლო განაჩენის,
მალებს მიჰყვებიან სინანულის
მკვლელი სისხლიანი ყაჩაღები.
მინდა ძველებურად მოგეხვიო,
თვალებს გადავხადო შავი ფარდა,
ზღვაზე მეკობრეთა მეგზურივით,
ნავებს მიაქანებს სევდის აფრა.
ახლა ყველაფერი სულერთია,
დრომ მეც მომისაჯა განაჩენი,

შენკენ გამოვყვები ნაფეხურებს,

ქვეყნად ნუმც ყოფილა დანარჩენი.

 ----------------
წვიმს და ელვასავით დამიდიან,
სველი ნისლიანი ამინდები,
ჩქარა მომაშველე გულის სითბო,
თორემ ამინდივით ავტირდები.

ჩემს ბებიებს

ჩემი ფიქრები ათოვს სახურავს
იმ სახლის, სადაც სიზმრები დამრჩა,
ბებო მოწყენით უზის საკერავს,
კვლავ ამზეურებს ატლასს და ფარჩას.
ჩემს ძველ თოჯინებს ურეცხავს კაბებს
და შესახვედრად ამზადებს ჩემთან,
ჩურჩხელას მალავს ნამზითვ ზანდუკში,
რომ თაგუნების არ იქცეს კერძად.
ფოლაქებს კინძავს, როგორც ზღაპარში,
რომელშიც მოქმედ უმთავრეს პირად,
მევლინებოდა ნაჭრის თოჯინა,
ღილები ჰქონდა თვალად და პირად.
იქ დამრჩა გული, გონება, ცნობა,
ოცნების გემმა მატარა მრუდედ,
ფიქრები ჩემი ათოვს სახურავს,
ჩემს ბავშვობას რომ კვლავ აკვანს ურწევს.

Не горюй!

Люблю тебя, мой конь, заветный,
Раскроешь крылья, улетим,
И только ты став другом верным,
Поможешь рифмы мне найти.
Люблю я вдаль смотреть устало,
И вижу, светится луна,
Где ты, мой конь, встряхну усталость,
Нас ждут простор и небеса.
И мчатся тучи, дождик капнул,
В душе печаль всплывет порой,
Но не горюй, дружок мой верный,
Весь мир встает за нас горой.

მელოდე

ვიქნებით ერთად, დრო და ჟამი ჩვენ არ გვაშინებს,
ფოთლების ცვენა, თოვლის ბარდნა მე მიხარია,
ეს ერთი წელიც შევასრულე და შენთან მოსვლის
დრო შევამცირე, ამას ვნატრობ დიდი ხანია,
მელოდე, მოვალ, შევაერთებთ ნაღველს, სიხარულს,
ხელებს ჩავჭიდებთ ჩვენ ერთმანეთს, გავირინდებით,
ვწუხვარ, რომ ჩემი სიყვარული ვერ გაგიმხილე და
მარტოობის თეთრი ველი განვლე ფიქრებით.

ეტიუდი

ალერსს ელოდება ყოველი ყვავილი,
ღამდება, თენდება, ელავს თუ წვიმდება...
ნათელი გადასდით ვარსკვლავებს ფიქრებად,
პირბადრი მთვარე კი მზეს ისვრის სხივებად.

ვიქნებით ერთად

ზამთრის ღამეში გადავაწყდი ფერად ყვავილებს,
ჩემთვის ყვაოდნენ, აღსარებას ვამბობდი ღმერთთან,
(მათი სურნელი მუდამ თან მდევს), უფალს ვმსახურობ,
დღეს მარტოობის სიმაღლეებს მოფარავს სეტყვა.
მაინც ყვავიან ყვავილები იმედის, რწმენის,
რომ  უცილობლად  ჩვენ ოდესმე ვიქნებით ერთად.

სიზმარი ვნახე

სიზმარი ვნახე, გვირილების მომქონდა ველი,
ცის სილურჯეში დავიკარგე, ასე მეგონა,
მწვანე მინდორზე ვთამაშობდი მე ფეხშიშველი,
შორეულ ტყეებს შევცქეროდი, როგორც მეგობარს.
ჩამოწვა ნისლი და სიზმარი წაიღო ქარმა,
ჩემს გულში დარჩა თითოეული მისი ნაწილი,
ის გვირილების თაიგული, მე რომ მიყვარდა,
სურათზე ვნახე, უსინდისოდ გადმოტანილი.

ძალიან თეთრი ლექსი

ფორმებში დავიკარგე,
შინაარსს ვეძებდი,
სახე ხომ უსულოდ
არაფერს გვაუწყებს,
მეც ფერი ვიცვალე
და დათვლა ვისწავლე,
ახლა კი ასანთის
ღერებით ვფოკუსობ,
წინ ისევ ღამეა,
რა დასანანია,
რომ კაცი ღვთის ნაცვლად
ეშმაკებს მსახურობს.