თოვლია გულში, თუ სითეთრე ჩამდგარა მთვარის,
სისხლის მაგივრად ფიქრები და ნაღველი მოაქვს,
ბალახის ღეროს, თითო ყვავილს ჩემს გულში ვეძებ,
ოდეს ყვაოდა ბავშვობაში მზესავით ობლად.
ახლა კი ვხედავ, სასთუმალთან დამჯდარა ღამე,
ნეტავ, თოვლია, თეთრად რომ ჩანს მინდორთა ზედა,
იქნებ ქაფია, ჟინმორეულ ცხენთა ლაშების,
სამართალი რომ აღადგინონ მხედრებმა ქვეყნად.
No comments:
Post a Comment