«Легкомыслие!
– Милый грех…»
Легкомыслие! – Милый грех,
Милый спутник и враг мой милый!
Ты в глаза мои вбрызнул смех,
Ты мазурку мне вбрызнул в жилы.
Научил не хранить кольца, –
С кем бы жизнь меня ни венчала!
Начинать наугад с конца,
И кончать еще до начала.
Быть, как стебель, и быть, как сталь,
В жизни, где мы так мало можем…
– Шоколадом лечить печаль
И смеяться в лицо прохожим!
თავქარიანობავ, უვნებელო ცოდვავ,
თანამგზავრო წრფელო და ბოროტო მტერო,
შენ თვალებში ნათელს მომაშხეფებ სიცილს,
ცეკვასა და თამაშს ჩამიყენებ სისხლში.
შენ მასწავლე, აღარ გავუფრთხილდე ბეჭდებს,
ვისთან აღარ იყო, რომ ვიდგავდი გვირგვინს!
დაწყებულზეც არა, ვამთავრებდი საქმეს,
და ბოლოდან ზოგჯერ ვუძებნიდი თავმდებს!
ხან ვიყავი ყლორტი, ხან ფოლადი მყარი,
ცხოვრებაში, ვიცით, მცირე შეგვიძლია, -
ნაღველს მოერიო ზოგჯერ შოკოლადით
და გამვლელებს გზაზე პირში გაუცინო.
No comments:
Post a Comment