მინდვრის ყვავილები
დედა
გოგონები ტყის პირას მდელოზე დგანან და საუბრობენ
მთვარისა: ჩუმად რომ გამოვიპარეთ,
გულს არ ვატკენთ მამიკოს?
მზისა: ყვავილს დავკრეფთ, წავალთ მალე,
ნუ შეკრთები, დაიკო.
მთვარისა: მზისა, მოდი, გვირილები
შევაგროვოთ თავიდან,
გულში უზით მზის სხივები,
დედას უყვარს ძალიან.
მზისა: ჰო, მთვარისა, ოღონდ ჩქარა,
მგონი, წვიმას აპირებს,
მივამატოთ ვარდკაჭაჭაც
ამ მშვენიერ ყვავილებს.
მთვარისა: ვარდკაჭაჭა რომელია,
ვინ მისცა ეს სახელი,
ნეტავ, ვარდებს თუ ჰგავს რამით,
ან სუნით და ან ფერით?
მზისა: მათ არა ჰგავს, ცისფერია,
გამჭვირვალე, ფაქიზი,
სამკურნალო არის ფესვიც,
მგონი, თავად ყვავილიც,
ამას წინათ თინა ბებო
წყალში ყრიდა ჩაისთვის!
მთვარისა: ყაყაჩოც რომ მივუმატოთ,
თაიგულს მთლად დახატავს,
წითელია, როგორც ვარდი,
დედოფალას კაბას ჰგავს.
მზისა: მართალი ხარ, ლამაზია,
მაგრამ სუსტი ღერო აქვს,
ჯანმრთელობა არ უვარგა
კაშკაშას და ფეროვანს.
ვერ იტანს ვერც დიდძალ სიცხეს,
ქარიც ძლიერ აწუხებს,
თუ მოწყვიტე, დარწმუნდები,
გზასაც კი ვერ გაუძლებს.
მთვარისა: მზისა, იცი, ყაყაჩოებს
შინაური ტიტა ჰგავს,
მამა დედას რომ მიართმევს,
ერთი-ორი კვირა დგას.
მზისა: მართალი ხარ, გამძლე არის,
მოსავლელად ადვილი,
მაგრამ მინდვრის დედოფალი
ყაყაჩოა ნამდვილი.
მთვარისა: ღიღილოებს მე დავუკრეფ,
დედას მოსწონს ძალიან,
ღიღილოსფერ კაბას იცმევს,
მაგნაირი თვალი აქვს.
ოქროღილას ეძახიან
სხვანაირად ღიღილოს,
მართლაც, შეხე, ეს გულები
ხომ ჰგავს ოქროს ღილკოლოს?!
(უთითებს ღიღილოს ყვითელ გულზე)
მზისა: მე კი დავკრეფ მზისფერ ყვავილს,
უწოდებენ ზაფრანებს,
ჩვენი ბებო, როგორც სუნელს,
საჭმელებში ათავსებს.
მთვარისა: შეხე, ყვითელ მზესუმზირებს (უთითებს მზესუმზირებზე)
შორს რომ მოჩანს ყანებში,
ისიც ხომ არ მოგვეწყვიტა?
დედას გავახარებდით.
მზისა: არა, არა, ოჰ, რას ამბობ,
ჯერ გაივსოს მარცვლებით,
მერე ერთად ვაკნატუნთ,
კმაყოფილი დავრჩებით.
მთვარისა: იცი, მზისა, მზესუმზირა
რად დაარქვეს სახელად?
გამუდმებით მზეს უყურებს,
აღმა-დაღმა დაჰყვება.
მზისა: კიდევ ბევრი ყვავილია
ჩვენი გულის სალხენად:
მატიტელა, შავბალახა,
თავშავა და თავცეცხლა.
მთვარისა: თავცეცხლას რად ეძახიან,
უკიდია ხანძარი?
მზისა: არა, მაგრამ ეკლებს შორის
გვირგვინი აქვს ლამაზი,
ცეცხლისფერი ყვავილებით
თავს იწონებს ამაყი.
მთვარისა: დაო, აბა, გადახედე, (ახედებს ყვავილისკენ)
როგორ გვიმზერს ხარისთვალა,
ჩვენი მდელო უხვი არის,
სიკეთე არ დაგვითვალა.
მიგვაქვს მინდვრის თაიგული,
ვერსად ნახავ ამისთანას.
(გოგონები მიტრიალდებიან, დაინახავენ დედას, თაიგულს მიურბენინებენ)
დედა: (საყვედურის თქმაც გადაავიწყდება, გახარებულია)
ჩემო კარგო გოგონებო,
გაახარეთ დედის გული,
თქვენთვის გვირგვინს უცებ დავწნავ
ამ ლამაზი თაიგულით.
ახლა კი შინ გავტრიალდეთ,
მამას, ალბათ, მოენატრეთ.
(დედა გოგონებს კოცნის, თაიგულს ათვალიერებს, მერე ფუტკრებისკენ იხედება, იქვე ბზუიან)
შეხეთ ფუტკრებს, რა ბეჯითად (გოგონებს თითით მიანიშნებს ფუტკრებზე)
დაბზუიან ყვავილებს,
ნექტარი და სიტკბო მოაქვთ,
აავსებენ სკა-ფიჭებს,
თუ დავუკრეფთ ყველა ყვავილს,
გავუგრძელეთ სკისკენ მანძილს! (დედა იცინის)
(გოგონები აკვირდებიან ფუტკრებს)
მზისა: არ ვიცოდი, ფუტკრები რომ
იძლეოდნენ თაფლს და სანთელს,
მაგონებდნენ ყვითელ ბუზებს,
მაგათ ხელს როგორღა ვახლებ?!
მთვარისა: ეს ბუნება რა ყოფილა,
თავს გვევლება ულევ სხივად,
მაგრამ თუ არ გავუფრთხილდით,
აღარც ჩვენ გვექნება ბინა.
(დედა ბავშვებს ყვავილების გვირგვინებს უწნავს და თავზე ადგამს, მერე ხელს გადაჰხვევს და სიმღერით გადიან)
სიმღერა: ოდელია, დელია,
მზე დაგვხარის ზევიდან,
ნაირ-ნაირ ყვავილებს
მდელო გადუპენტიათ,
ედემია ნამდვილი
ჩვენი მთა და ველია.
ფარდა
.
No comments:
Post a Comment