ბუკისციხელსა მარიამს

ბუკისციხელსა მარიამს რომ გააცოცხლონ, სწადია,
ქართველ ქალ-ვაჟთა დამცველი, მათი დედა და გადია,
ცხარე ცრემლებად იღვრება, ფეხზე ადგომა სწადია,
ძალით მიჰყავდათ ტყვეებად, დღეს თავის ფეხით გადიან
ახალგაზრდები სხვა ქვეყნად, იქ სჭამენ ლუკმას მადიანს,
ვის უტოვებენ ქვეყანას, გაგებაც არა სწადიათ.
ბუკისციხელი მარიამ, ქალ-ვაჟთა მცველი, გადია,
ცხრა ასულს სხვენშია მალავდა, მტერს რომ ებრძოდა ხანჯლიანს,
განძი რომ იყო, იცოდა, მზის გულზე წერდა ქარტიას,
დაეცვა თავის შვილები, მტერს ძარცვა არ აპატია,
დამდუღრა, დააქვესკნელა, მას მიეშველა დათია,
გმირი, სამშობლოს დამცველი, გურგენიძეთა გვარიდან.
მტერს მტერი ერქვა, დღეს მტერი ვეღარ გავიგეთ ვინ არის,
ქართველი გოგო-ბიჭები ხანს ჩვენი ხელით მივგვარეთ,
ბუკისციხელსა მარიამს რომ გააცოცხლონ, სწადია,
განძი აქავე დარჩესო, ცრემლი ჩამოსდის დარდიანს,
- ანი და ჰოე ამ ქვეყნის დღემდე რით ვეღარ ისწავლეთ,
შვილები კარგად დამალეთ, მტერს წყალი ასხით მდუღარე.
დაამშვენებენ ისინი ამ ულამაზეს მხარესო,
გმირებად დაიზრდებიან, პასუხს გასცემენ მწარესო
მტერს, მოზავთებულს, მოჯარულს, შხამს რომ ანთხევენ არესო,
თორემ უჯიშოდ, უშვილოდ გადავშენდებით მალეო.
ბუკისციხელსა მარიამს ცრემლი ჩამოსდის დარდიანს,
შვილებს მაშინ კი უშველა, დღეს ფეხზე დგომა სწადია.