„დამახლის ბედი ათასჯერ ტყვიას,
მაინც ათასჯერ ავდგები ფეხზე,
რა ბედენაა ჭრილობა ღია,
თუ სული ჩემი ხსნას ცაში ეძებს“... - მაია დიაკონიძის ამ იასამნისფერ პოეზიას იასამნებივით სურნელი და იმედი მოაქვს... ღია ჭრილობაც ლამაზია, თუ სულის სიმებით ამოიკემსება. მისი სამყარო წრფელი გრძნობებითაა შემკული, ისეთი, უნებურად მინაზე რომ ხატავენ თითები მონატრებას, ანდა როგორც „ფრთათეთრ ბურუსში“ ჩოქვით მოლოცვილი სამშობლო მიწა...
ამ წიგნში სევდა-ტკივილი, სიხარული და ბედნიერება დავანებულა. მინდა, სუყველა ხევ-ხუვი გულში მზესავით ვატაროო, - წერს ავტორი და იცის, რომ „ცას დედამიწა ალერსით ფარავს“...
ეს ბროწეულებიც სამაიას განცდით მოალერსე მზის ნათელს ტოვებენ... ერთი ლამაზი ლექსია ეს ნახატიც, თითქოს პოეტის ღია ჭრილობა ბროწეულებად გარდასახულა და „უცხო ნათებად“ მოსულა ჩვენამდე...
.................................................................................................................................................
ის, რაც წამიერად ამოვთქვი მაია დიაკონიძის კრებულზე და მის ნახატზე...
No comments:
Post a Comment