აწეწილ ნისლებს თმებში ვივანებ,
ღმერთო, როდისღა დადგება ის დღე,
აღარ მეკეთოს გლოვის პირბადე.
სულ ერთიანად მაგლეჯენ ხორცებს,
თითო მტკაველი ფიქრივით მტკივა
და წართმეული ჭალების პირი
მესობა გულზე წამახულ რკინად.
მეგონა, ვცხოვრობ უკეთეს დროში,
აღარ ვაჭრობენ ვაჟკაცთა სისხლით,
მაგრამ მელია, ქათმებს რომ გვიჭამს?
კვლავ კრიახის და გლოვის ხმა ისმის.
სამართალს, ნეტავ, ვინ ქსოვს და კერავს,
არ ვუყურებდე მის კვდომა-ხროტინს,
აღდგეს და ეცეს ელვად და მეხად
მომხდურს, შურისძიების არ შევწყვეტ ლოდინს.
No comments:
Post a Comment