ბრძოლა-ყიჟინით რომ გაჰქონდა ბურთი და ლელო,
ნეტავ, სად არის ის საქართველო?!
ქალთ ნატერფალზე რომ ჰყვაოდა ვარდი და ია,
რად გადუვლია ეკლიან ხვიარს?!
კაცების სისხლი, - მოჩქრიალე, გიზგიზა ცეცხლი,
რატომ გამხდარა წყალივით თეთრი?!
ცხრა შვილს რომ ომში აცილებდნენ, ბადებდნენ გმირებს,
დღეს რად ჰყავთ ერთი, შობენ კი კიდევ?!
ოდეს ჰყვაოდა ოშკი, ხახული, ჯერარნახული,
რად დგანან ჩუმად, ფერდაკარგულნი?!
სულს უქოთებდათ ეშმაკეულთ, ჭინკათ ყვირილი,
დღეს რად ხვდებიან ყალბი ღიმილით?!
არა სტოვებდნენ მიწას ნებით, ვერ სთხრიდნენ ფესვით,
- უნდა გავიქცე,- დღეს რაღად გვესმის?!
მაინც ნათელი რუდუნებით შევცქერი მერმისს,
მზე გააბრწყინებს ხანძთას და ხერთვისს!
No comments:
Post a Comment