ნაზი ქსოვილი ამოჭამა და ძლიერ მეწვის,
ცხოვრების გზა კი უნაპირო, შავი და ქუში,
ზეციდან მოსულ მძიმე ღრუბლებს მდინარედ ერთვის.
ნატეხებს სულის, რომ ვალაგებ პატარა ყუთში,
ზღვა ელოდება მოკამკამე, ცასავით ლურჯი,
გადაიყრება ნაპირიდან სხვადასხვა მხარეს,
გულს გაუნათებს კეთილ მგზავრებს, დაკარგულთ - ღამეს.
No comments:
Post a Comment