ზღაპარს ვერ ვშობდი სიზმრად ცერცვისგან,ვერ ვამდორებდი ზღვაში ქარიშხალს,ან,რა ოხერი ცხადი შემცვლიდა,მთლად დედამიწა მედო ბალიშად,სულ მეშინოდა ფესვის ამოთხრის და ბაჯაღლოსაც ვერცხლი კალავდა,თანაც გასაღებს ჩემი სამოთხის,ღმერთი ყოველთვის დარდში მალავდა,არა ჰყოლია თეთრი პეგასი,იმ ჩემს უფლისწულს,მომსვლელს ვერსაით,სულ შეშლილები მისხდნენ ვერსალში,დარდით სნეულნი მუდამ ჩემსავით..ქედს არ ვიხრიდი იმათ ქოშის წინ,სად სათნოება ჯალათებს ეცვა და არ დავმთვრალვარ იმათ ქორწილში,ვინც სანადიმოდ გაფინა ზეცა..არ მიმიგია მათთვის პატივი,ვინც ხატს სტოვებდა მტერთან ოქონის,არ მიმიღია მათი ნაპირი,ადიდებულ წყალს,როცა მოვქონდი,ან რად მიველტვით ჩინსა და რაყამს,რომ საკუთარ ჯიშს გენებს ვპარავდეთ,როს საქართველო მათხოვრად დაგვყავს,სახლის კარიდან ტაძრის კარამდე..აღარც სივრცეს ვცნობ,ახლა ,აღარც დროს,არც მანძილს ვზომავ მზიდან მთვარემდე და ჩემში მთლად თუჩავკლავ ,,ბარბაროსს,,,,დელიკატესად,,ჩამატარებენ..ნაბადს სუყველა თავისთვის იშლის და ახალ მთვარეს ინთებს თავსზემოთ,მე როგორ ვიწვე მარაოს ჩრდილში,სხვამ თუ გაცვითა ჩემი სამზეო..ვარ ატუზული სამყაროს სვეტთან,საცაა ჭერმა უნდა იხუვლოს,მადლობა,თუკი,მოყვასზე მეტად,ამ ჩემს ნაბოდვარს მტერი კითხულობს.......----შეგახსენებთ,რომ ეს პოეზია არაა,ეს ჩემი სათქმელია..
No comments:
Post a Comment