სარკმლიდან ცივად მთოვარე მიმზერს!

სარკმლიდან ცივად მთოვარე მიმზერს,

ჟამმა უვადოდ წლები გაზიდა,

დგახარ და მიმზერ ლამაზი, პირმზე,

ღამის უძირო სიმდუმარიდან.

აგიწურია დახრილი მხრები,

შავი ღრუბლები გაწევს სიმძიმედ,

და თეთრად გათოვს მნათობთა შუქი,

მთიდან აგორებს ლოდებს სიზიფე.
შენ ასწლოვანი არ ვიცი, რას გრძნობ,
ქარმა და ყინვამ შენ ვერ გაგტეხა,
მე ამინდიც კი გონებას მიმღვრევს,
სატანას ვხედავ ბედის კარებთან.
ქარი შენს ტოტებს ჩემს მინებს  უშენს,
მუშტებით ვიღაც ამოდის ოხტში,
ბორგავს სნეული სული და ხორცი,
ხმაც გაჭედილა ხახაში, ხორხში.
შენ ასწლოვანი დგახარ და მიმზერ,
წლები უვადოდ ჟამმა გაზიდა,
ქარი შენს ტოტებს ჩემს სარკმელს უშენს,
თითქოს მეძახის : "მომწყდი თავიდან!"
,