მოსურნეს ავის დააჩოქებს უფალი ბოლოს,
დადგება ჟამი, - სინანულის ცრემლები მოვა,
არ დადუმდება ჩვენს გულებში სინდისის ხმები,
ვით წვიმიანი ქარიშხალი დაანგრევს ბორანს...
ადიდებული ზღვების წყალი ირეკლავს მთვარეს,
ბოროტებას და სიბინძურეს ვერ იტევს სული,
მას უსხეულოდ ბუმბულივით არღარა ბოჭავს
და გაფრინდება იმ ქვეყანად ათასგზის კრული...
მანამ კი, ცრემლის წვეთებივით გაშრება ქარში
და უცნაურად აბოლდება, სიამეს მოგგვრის,
რომ ისევ ვცოცხლობთ, გამოვკიდებთ ჩვენს სარეცხს მზეზე,
ვით უთვისტომოდ დარჩენილი, ბრმობილი მოგვნი.
No comments:
Post a Comment