ზეცამ მოხსნა გუდას პირი,
ნაკადებად დაიღვარა
ღრუბლის ფთილა გაბერილი.
თუთა წვეთ-წვეთ შარბათს გვასმევს,
ჩამოდენილს ღვთიურ ცრემლად,
სიტკბოთი და სიხარულით
ავუვსივართ ყველა ერთად.
გაღეღილი მკერდით ხვდება
მიწა წვიმას საალერსოდ,
ბულბულს ვარდი ჰყვარებია, -
სურს, ჰანგები დააკვნესოს.
No comments:
Post a Comment