დედის კალთას ვეღარაფრით ვცდები,
მოვეკიდე როგორც მორცხვი ბალღი,
მოგონებებს გამიღვიძებს ბაღი...
ყვავილები და უსაზღვრო სევდა,
ქალის თითებს თეთრი ვარდი სწყდება,
განშორების წუთებს ვეღარ ათბობს
ცივი ქარი, საფლავზე რომ ანცობს.
დაობლებულ გულს ვერ შველის დროც კი,
დედა ისევ მამას სარეცხს კიდებს,
არ დაედო მათ სიყვარულს მტვერი,
ფირუზის ცა რამდენ გრძნობას იტევს...
თეთრი ვარდი არასოდეს ჭკნება,
სისხლის წვეთი ედინება ეკლებს
და ფურცლები შეღებილი წითლად
უკვდავების, სიცოცხლის ფერს იძენს.
No comments:
Post a Comment