ნაკადულის ერთვის რაკრაკს,
ხან ტალღათა დგება შფოთი,
როცა ვისმენ სიტყვათ სიტყვას,
პოეზიის დიდი დროშით.
მოლაღურის ნაზი სტვენა,
თუ არწივის მოძახილი,
შემოდგომის ფოთოლცვენა,
ჩრდილო ქართა მოტანილი...
რომ გაანდობს სიო ამბავს,
მთვარეს, ნაძვებს, კვიპაროსებს,
ეფერება და ჯვარს სახავს
"მეოცნებე ნიამორებს"...
ხან აანთებს ცაში სანთელს,
ხან გადმოგვფენს გულის მწღაზარ
სილამაზეს ჩუმი ღამის,
შემოჩენილს სევდის მახრად...
სულ ასეა:იწვის, ფეთქავს,
სულს ახალი გრძნობით ლახვრავს,
გაუშლია სუფრა ზეცად
და ღვთიური მოსდევს ძალა!
No comments:
Post a Comment