სიონის ზარებს გამოვატან შორიდან სალამს,
ცად დაუხვდები, ერთადერთო მზევ და ტკივილო,
დავიარები ამ მიწაზე, უფალო, სანამ, -
როგორმე უნდა შემივრდომო, თვალთ ამიხილო.
როგორმე უნდა მომაშველო ცრემლიანს ხელი,
არ მომარიდო სევდიანი, ნაცნობი მზერა,
მერე კი, როცა მომეწევა სიკვდილის ცელი,
შენთან ვიქნები სამუდამოდ, ღრმად მწამს და მჯერა.
No comments:
Post a Comment