დარდი მკლავს

დარდი მკლავს, დარდი მაწვალებს,
ამ ქვეყნის ნათელმხილავსო,
ნეტავ ზოგს რაღა ახარებს,
სამშობლო როცა გმინავსო.
ჩამკვდარა კაცთა ცხოვრება,
ძლივს დალასლასებს ხალხიო,
ნაგავში საჭმელს დაეძებს,
რომ გამოკვებოს ბალღიო.
გუდა-ნაბადი აუკრავს ერს,
სადღაც გადაკარგულა,
მალე ქართველი საფლავზეც
აღარ იტირებს ქართულად,
უსაქმურობის მწვერვალი
დალაშქრა დიდმა, პატარამ,
სიზარმაცეა ის ჭირი,
წლები რომ ცუდად გვატარა.
ბევრმა გართობას შეწირა
ამ ქვეყნის მომავალიო,
თან თავს იმართლებს ჯიუტად,
მე არ მიმიძღვის ბრალიო.
ერის კაცებო, მოგიხმობთ,
ფულზე ნუ გაიყიდებით,
სჯობს ემსახუროთ სამშობლოს,
რომ გაგაცილოთ დიდებით...

ქარი ქრის, მაგრამ...

ქარი ქრის, მაგრამ ჩემთვის არ მოაქვს
ყვითელ ფოთლთა ჩქარი ნაკადი,
შემოძარცვიათ ხეებს სამოსი, 
დაღლილ შუბლებზე ხვითქი გადასდით. 
ქარი ქრის, სულში ჩაბუდებულ დარდს, 
ლურჯი იების კლავს მოგონება,
ჩუმია ჩემთვის ქართა ნაკადი
და ჩუმად კვდება ყველა ოცნება.

მარადიული გრძნობის ალამი

ჰე, რაინდებო, თქვენ შემოგისხამთ
ლურჯი სამოსი ტორეადორის
და მომავალის სიტყვაც თქვენ გითქვამთ,
მაგრამ ყურამდე ჩემდა არ მოდის.
ბრძოლის მინდორზე რქებით გაპობილთ
ხშირად ქალისთვის გიძღვნიათ თავი,
დღეს კი რა მოგდით, რატომ დაობდით,
"შემაწუხეო", რად ამბობს კაცი.
მარაოსავით გაშლილ ვარდებში
ისევ უსტვენს და მღერის ბულბული,
მარადიული გრძნობის ალამი
დარჩება ხელში ტორეადორის.

თოვლიანი ტყე მაგონებს ბინას

ვდგავარ ყინვაში, სიცივით ვთრთივარ,
როგორც ნეკერჩხლის ბოლო ფოთოლი,
თოვლიანი ტყე მაგონებს ბინას,
რომლის ფანჯრების ვეხები მინას
და მარტოობის საწოლზე მძინავს...

უკვდავების კოცნა

მღელვარების თხელი ფენა დამეფინა,
ავიბენი, ალუბლების ხესთან მდგარი,
შეარხია ქარმა თეთრი პატარძალი,
აშრიალდა, თეთრო ფიფქი მაფოფინა,
უკვდავების კოცნის დარი...

შემომეგებე!

შემომეგებე, როგორც ქარი აწყდება მუხას,
მინდა შევიგრძნო შენი ღონე, ძალა მკლავების,
ამომაცალე ამ გულიდან სურვილი, სულთქმა,
გზას გაგინათებს ჩემი სახე, ჩემი თვალები.

ღარიბსაც იქნებ მიხედოთ

ზოგს სიმდიდრე გაქვთ ულევი,

გიმრავლოთ, ღმერთმა შეგარგოთ,

ღარიბსაც იქნებ მიხედოთ,

სულიერ ძმებად გევარგოთ.

ცოტა სხვას გაუნაწილეთ,

ნუ გენანებათ ქონება,

გმირ ავთანდილს და ტარიელს

ამით უნდოდათ ცხონება,

დატოვეს განძი ულევი

თავშესაფრების საგებად,

თქვენ რაღა ღმერთი გიწყრებათ,

ქართლს მიხედეთ და კახეთსაც.

ღმერთი მადლს შემოგიბრუნებთ,

კაციც მოგიძღვნით მადლობას,

თქვენს შვილებს მიეგებება 

ღმერთის ლოცვა და წყალობა,

ქვრივ-ოხერსა და ობოლზე 

ზრუნვა ვაჟკაცის წესია,

ვინც ეს არ იცის, უმუხთლოს

ბედმა, ეს დამიკვესია!

არ მინდა ასე ცხოვრება

ქვეყანა, სადაც შურია,
სიკეთის გზა დახშულია,
სადაც დაჩოქილს მუხლებზე
მათრახით ნეკნებს უზელენ,
სადაც უნიჭოს აქებენ,
დიფერამბებით ათრობენ,
ნიჭიერ კაცს კი ვერ ცნობენ,
ხელსაც კი აღარ ართმევენ,
სადაც მშიერი ურნაში
ლუკმა-პურს ეძებს შვილისთვის,
ზოგი მდიდარის პიმშო კი
რესტორანიდან გვიღიმის,
სადაც ხელი აქვს გაწვდილი
მოსახლეობის ნახევარს,
თავს როგორ დადებ ბალიშზე,
ცოტა ნამუსი თუ კი გაქვს.
სადაც მოსწავლეს ვაძალებთ
მეტი და მეტი ისწავლე,
მაგრამ სწავლას რა ფასი აქვს,
სამსახურს ნეტა ვინ აძლევს?!
სადაც ვაცები თავის თავს
წარმოადგენენ კაცებად,
თვალისჟუჟუნით, ცელქობით
სადმე რამე თუ აშენდა?!
პატივისცემას, ღირსებას
თავზე მოხადეს ლეჩაქი,
ქალი ქალს არ ჰგავს, კაცი-კაცს,
ცოტა შემორჩა სპეტაკი.
სადაც ძიძა ჰყავს ზოგიერთს
თავის შვილების აღმზრდელად,
თუ კი შვილს დედა არ უყვარს,
რაღას შესჩივის განგებას.
თუ კი სითბოს და სიკეთეს
შენს შვილებს შენ არ ასწავლი,
მოხუცს რომ ადგილს არ უთმობს,
შენც მოელოდე გასაჭირს,
სადაც არც სცემენ ჭაღარას,
პატივს, არ უნდათ "ბებერი",
ჭკუა-გონების სწავლება,
მას სხვებზე მეტად შეჰფერის.
სადაც ქალს, ციურ არსებას
ზურგზე საპალნე აჰკიდეს,
ქანცგაწყვეტილს და დაღალულს,
ვინღა უსრულებს ნაპირებს?
თავმომწონეობს, ყელყელობს,
ერი, არ უნდა ცხონება,
მე კი სად გავქრე, გავიქცე,
არ მინდა ასე ცხოვრება.

მიყვარხარ ერთობ

მიყვარხარ ერთობ,

ვერასდროს ვერ გთმობ,

შენთან ვარ მარად,

გიდგევარ ფარად,

მთასა და ფერდობს,

სახლსა და ერდოს,

დასაჯიჯგნად ვერ
მივუგდებ ნერონს,

გადავახატავ მზეს

ურმის თვალებს,

კლიტით ჩავრაზავ
ნალიის კარებს,
გადააფარე ლოცვების კალთა,
ღმერთო, მოხედე
ქვეყანას მართალს,
წაართვი მუხლი
მუხთალს და მტარვალს!

"ვეფხისტყაოსანი" ჩემთვის და ჩემი თანატოლებისათვის ( ავტ. სოფიო ჭელიძე)

    შეყვარებული ვარ? არა, ნამდვილად არა, იმიტომ რომ ჯერ პატარა ვარ, იმიტომ რომ არ ვარ მზად სიყვარულისთვის, იმიტომ რომ კრიტიკული თვალით ვუყურებ ჩემს თანატოლ ბიჭებს და უფროსებსაც, განსჯის საბაბი კი  შოთა რუსთაველის "ვეფხისტყაოსანმა" მომცა, რომელიც წელს ვისწავლეთ სკოლაში.  სულ სხვა თვალით შევხედე ყველას და ყველაფერს და, ნუ გაგიკვირდებათ, ბევრი შეკითხვაც გამიჩნდა. დღეს. როცა გაძლიერდა ურთიერთკავშირი მსოფლიოს ყველა კუთხეს შორის, საკომუნიკაციო საშუალებები დაიხვეწა და გაფართოვდა მათი ხელმისაწვდომობის არეალი, შეიცვალა ჩვენი მენტალიტეტი, როგორი უნდა იყოს ჩვენთვის მიჯნური, ვის უნდა ჰგავდეს იგი, "ვეფხისტყაოსნის" გმირებს, ავთანდილსა და ტარიელს,  მიგელ დე სერვანტესის დონ კიხოტს, ქარის წისქვილებთან მეომარ მოხეტიალე რაინდს, დულსინეაზე, არარეალურ ქალზე შეყვარებულს თუ ფიზიკურად ძლიერ, უსამართლობის წინააღმდეგ მებრძოლ რემბოს (გმირს იმავე სახელწოდების კინოფილმიდან), რომელიც მიზნის მისაღწევად ყველაფერს ანადგურებს თავის გზაზე?! პირადად ჩემთვის იდეალური მამაკაცი  "ვეფხისტყაოსნის" გმირი ავთანდილია, მშვიდი და გაწონასწორებული, მასში თანაბრად არის შერწყმული გარეგნული და სულიერი სილამაზე, მაგრამ რა კრიტერიუმებს უნდა ვაკმაყოფილებდეთ ჩვენ, ქალები, რისკენ უნდა ვისწრაფოდეთ? დღეს ქალისა და მამაკაცის იდეალური წყვილი ასე გამოიყურება: მამაკაცი დაკუნთული სხეულით და ქალი, მშვენიერი მერლინ მონროს მიერ განსახიერებული გმირი, ერთი კინოფილმიდან, მუდამ მომღიმარი და ოდნავ მოსულელო. აქედან გამომდინარე, რა მიზნებს გვისახავს თანამედროვეობა?  მე სრულყოფილ  ქალთა შორის დავასახელებდი "ვეფხისტყაოსნის" პერსონაჟს, წყნარსა და ზრდილ თინათინს, რომელსაც მამის ტახტზე დასაჯდომად თავი არ ეღირსებოდა. იგი თავმდაბლობის და კეთიშობილების ნიმუშია, გამორჩეული სიბრძნით და სილამაზით. ვართ კი ჩვენ ასეთები, ჩვენი თაობის გოგონები? სვირინგებიანი, ლურჯად, ვარდისფრად, მწვანედ თმაშეღებილი, მოკლეკაბიანი, ნახევრადთავგაპარსული, უწმაწური სიტყვებით მოლაპარაკე მოზარდები, რომლებზეც ბევრი უფროსი ასე ამბობს: პირში თითი თუ ჩაუდე, მოგაჭამსო?! მართალია, ყველა ასეთი არ არის, ზოგი ზრდილიცაა და თავმდაბალიც, მაგრამ მაინც ჩვენი შეხედულებები ბევრად განსხვავდება მეთორმეტე საუკუნეში მცხოვრებთა შეხედულებებისაგან, ამიტომაც მებადება კითხვა:  არიან და უნდა იყვნენ თუ არა ჩვენთვის იდეალები "ვეფხვისტყაოსნის" გმირი ქალები: თინათინი, ნესტან-დარეჯანი, ასმათი?!
       მიუხედავად ჩვენ შორის  დიდი გარეგნული  თუ მენტალური განსხვავებებისა, ჩემი აზრით, მაინც ბევრი საერთოა ჩვენ შორის. ჩვენც პატივს ვცემთ მშობლებს, უფროსებს, როგორც თინათინი, თუმცა, ხშირ შემთხვევაში, დიდებს ასე არ ჰგონიათ, რადგან სიყვარულს სხვაგვარად გამოვხატავთ. ამავე დროს ერთგულებაც შეგვიძლია, როგორც ასმათს და ალბათ, თავსაც გავწირავთ მეგობრისთვის. თუმცა ჩვენში ნესტან-დარეჯანის მეამბოხე სული უფრო ცხოვრობს, ვიდრე წინ ჩამოთვლილი პერსონაჟებისა, რომელმაც გაილაშქრა უსამართლობის წინააღმდეგ, მას არაფერი ჰკითხეს, ისე ათხოვებდნენ უცნობ უფლისწულზე,  ჩვენი იდეალებისთვის ჩვენც დავუპირისპირდებით სამყაროს, ვიბრძოლებთ, წინაღმდეგობას გავუწევთ ყველას და ყველაფერს, თუმცა ჩვენს ასაკში ჯერ არ გვაქვს გაცნობიერებული, რისთვის უნდა ვიბრძოლოთ.
       გვეუბნებიან, უცხოეთისკენ გიჭირავთ თვალები, პატრიოტები არა ხართო. რომ გვქონდეს პატრიოტიზმი და გვიყვარდეს  სამშობლო,  უნდა ვიცოდეთ, რა არის სამშობლოს სიყვარული და რითი უნდა გამოვხატოთ ის?! რა თქმა უნდა, სკოლაში გვასწავლიან პატრიოტულ ნაწარმოებებს, ლექსებს, მოთხრობებს, ქაჯეთის ციხეში გამომწყვდეული ნესტან-დარეჯანი ტარიელს სთხოვს, დაბრუნდეს თავის ქვეყანაში და მტრისაგან შევიწროებული ინდოეთი გაათავისუფლოს. დღეს სამშობლოსათვის თავგანწირვა თითქოსდა მოდაში არ არის, დღევანდელი სულისკვეთება სულ სხვაა. მაშინ როდესაც თინათინი ავთანდილს მოუწოდებს საყვარელს საგმირო საქმეები უჩვენოს, ჩვენ არც კი ვიცით, რისკენ მოვუწოდოთ საყვარელ ადამიანებს,  იმისკენ ხომ არა, რომ წარმატებული ადამიანის კარიერა გაიკეთოს, რაშიც მატერიალური კეთილღეობა იგულისხმება?! მავანი გვეტყვის, რა ვქნათ, ეპოქა მოითხოვს ამასო თუ საზოგადოებამ დაკარგა ის ღირებულებები, რომელზეც დგას"ვეფხისტყაოსანი"?! სამწუხაროა, რომ ჭკვიანი და განათლებული ადამიანები დღეს, ხშირ შემთხვევაში, წარმატებას ვერ აღწევენ, რაც სტიმულს უკარგავს ახალგაზრდებს და ისინი თავის გამოჩენის სხვა გზებს ეძებენ. ამიტომაც წინააღმდეგობაში ვვარდებით და გვებადება კითხვა, რა საქმის კეთებისკენ უნდა მოვუწოდოთ "საყვარლებს"? ეპოქა სხვა არის და ის სხვა გმირობას მოითხოვსო, გაგვიმეორებენ, მაგრამ მახსენდება ილიას სიტყვები, რომ დღეს ხმლის ქნევით კი არ უნდა გამოვიჩინოთ თავი, არამედ ცოდნით და განათლებით. დიახ, შეიძლება დღეს ხმლის ქნევა არ გვჭირდება და ამით ვერც ვერაფერს მივაწევთ, ატომის ეპოქაში, მაგრამ ჩვენი მოვალეობაა პატივი ვცეთ სწავლულებს, მათი ცოდნა გამოვიყენოთ, რათა ქვეყანას დავეხმაროთ, ცხოვრება გავუადვილოთ მშრომელ, მაშვრალ კაცს. მიეცით ნიჭსა გზა ფართო, თაყვანისცემა-ღირსებას,- უთვამთ ჩვენს დიდ წინაპრებს და ჩვენც, სწორედ ამ ვარსკვლავს უნდა მივდიოთ. აი, რა უნდა იყოს ჩვენი საზრუნავი. დიდი შოთა გვასწავლის, იმისთვის ვსწავლობთ, რომ დავემორჩილოთ მსოფლიო წესრიგს და მართალი გზით გავაგრძელოთ ქვეყნად ცხოვრება. "მით ვისწავლებით, მოგვეცეს შერთვა ზესთ მწყობრთა წყობისა“ . ცოდნა და განათლება, აი, რა არის ქვეყნის გადარჩენის გზა, იდეალური ქალი და მამაკაცი კი ის არის, ვინც სამშობლოს კეთილდღეობისთვის იბრძვის, რა პროფესიისაც არ უნდა იყოს იგი: ჯარისკაცი თუ მუშა, მეცნიერი თუ მფრინავი, მებაღე თუ მხატვარი, მთავარია, თავისი საქმის ოსტატი იყოს.
     "ვეფხისტყაოსანში" მატერიალური კეთილდღეობა მეორე პლანზე დგას, ავთანდილი ყოველგვარი სინანულის გარეშე ტოვებს უთვალავ სიმდიდრესა და ქონებას და მეგობრის დასახმარებლად მიეშურება, მისი გაცემა და ღარიბებისთვის დარიგება კი მისთვის გზაა სამოთხეში მოსახვედრად. ტარიელიც ყოველგვარ პატივზე ამბობს უარს და საყვარელი ქალის გადარჩენას ცდილობს. ფრიდონი მეფეა, მაგრამ უზომოდ უყვარს ხალხს, რადგან ის თავისი სამეფოს მაცხოვრებელთა კეთილდღეობაზე ზრუნავს, ამიტომაც არის მისი ქვეყანა პატარა, მაგრამ მდიდარი და სავსე. ის თითქოს მომავალი საქართველოს მაკეტია. ასევე თინათინი, არ დაინანებს თავის საუფლისწულო მზითევს და გასცემს უანგარიშოს, ულევს. ერთგულება, სიყვარული, მეგობრობა ვეფხისტყაოსნის გმირებისათვის ბევრად უფრო მაღლა დგას, ვიდრე მატერიალური კეთილდღეობა, სიმდიდრე,  დღეს კი, როგორც ვხედავთ, პირიქითაა, და ახალგაზრდა თაობაში კი არ უნდა ვეძებოთ დამნაშავე, როგორც ამას ხალხის გარკვეული ნაწილი ცდილობს, არამედ საზოგადოებაში, რომელმაც სულ სხვა ღირებულებებზე გააკეთა აქცენტი. შოთა რუსთაველმა "ვეფხისტყაოსანში" დაგვიხატა თითქმის იდეალური სამყარო, სადაც პატივს სცემენ უფროსებს, მშობლებს, მეფე ზრუნავს ქვეშევრდომებზე და მათ თავის ტოლად მიიჩნევს, მიუხედავად ქონებრივი და სოციალური უთანასწორობისა, მდიდარი ღარიბებს ეხმარება და ცდილობს მდგომარეობა შეუმსუბუქოს, აგებს ხიდებს, თავშესაფრებს. არ ვიცი, იყო თუ არა მაშინდელ საქართველოში ასეთი ვითარება, მაგრამ ჩანს, რომ ავტორი სწორედ ამ იდეებს უქადაგებდა თანამედროვეებს და მომავალ თაობებსაც, იდეებს, რომლებსაც ფრანგი განმანათლებლები დიდრო, ვოლტერი ევროპაში მხოლოდ მე-18 საუკუნეში ქადაგებდნენ და ავრცელებდნენ, პიროვნული თავისუფლების, თანასწორობის შესახებ. ამიტომ ჩვენ ჩვენი გადარჩენის გზები და ყველა კითხვაზე პასუხი შოთა რუსთაველის "ვეფხისტყაოსანში" უნდა ვეძებოთ. სწორედ მასში ვხედავთ, როგორ უხვად დასაჩუქრდება ასმათი ერთგულებისა და თავგანწირვისათვის, მას ინდოეთის ერთ-ერთი სამეფო უბოძეს, ამით ავტორმა გვანახა, რომ კეთილი საქმეები არ უნდა რჩებოდეს დაუნახავი და დაუფასებელი, რათა სხვებმაც მიბაძონ მათ.
        ქალისა და მამაკაცის თანასწორობა, რომელიც მე-20 და 21-ე საუკუნეებში მთელი მსოფლიოსთვის ყბადაღებული თემაა, "ვეფხისტყაოსანში"  პრობლემტურიც კი არ არის, რადგან "ლეკვი ლომისა სწორია, ძუ იყოს, თუნდა ხვადია." ქალი ისეთივე პატივცემულია, როგორც მამაკაცი, მას შესტრფიან, კრძალვითა და რიდით ექცევიან, მისთვის თავს წირავენ. ასეთ სიყვარულს  დღეს იშვიათად თუ შეხვდები, ჩვენ კი სწორედ ასეთ სამყაროში გვინდა ცხოვრება და მისკენ უნდა ვისწრაფოდეთ ყველა.

ფანქრის წვერივით ვთლი მოგონებებს

ფანქრის წვერივით ვთლი მოგონებებს,
ვათლი ღიმილს და ვატან სიხარულს...
ჩემი გულიდან ვეღარ ვცლი ვარცლში,
მომავალზე ფიქრს აღარც კი მაცლის,
მსურს დარდის ჭიამ ხარკი მიხადოს.

მე უშენობას ვეღარ ავიტან

მე უშენობას ვეღარ ავიტან, -
მომკლა გახსნილმა ძველმა იარამ,
პირი შეიკრა რატომ მეგონა,
თუ ისევ გასკდა, ისევ იალა...
ნოემბრის წვიმამ კვლავ ამაცრემლა,
შავმა ღრუბელმა თავზე მიარა,
ისევ გამოვცლი შხამის ფიალას,
კვლავ შემოვიცვამ დარდის ტიარას.

მკერდში მზეს დაგანახებდი

სათქმელს მეტყოდე გულითა,
ნურაფერს დამიმალავდი,
მკერდში მზეს დაგანახებდი,
მეყვარებოდი დაღლამდი,
გადაგიშლიდი ლოგინზე
ყვავილებს ტერფით თავამდი,
დაგეგებოდი ხალიჩად,
აგათრთოლებდი დარამდი...
ოღონდ ვიცოდე გიყვარვარ,
ჩემი ხარ კუბოს კარამდი.

ვაჟაუ, ტყუილი რად მითხარ?!

ვაჟაუ, ტყუილი რად მითხარ, მეყვარებიო მუდამ-დღე,
შაგიკრებია ქალები, თავსა აწონებ შუადღეს,
საღამოს წაწალს ალერსობ, ნაწნავებად გრეხ მუთაქებს,
ჩემთვის დილით-ღა მოიცლი, სიმღერას მეტყვი უნაზესს.
არ ვარ მე შენი საფერი, - საფირონს გიგავს თვალები,
მზერას ქალისას ვერასდროს და ვერსად დაემალები,
მე მინდა ჩემი რომ იყო, ჩემი რომ გწვავდეს ალები,
გულში ჩაგისვა, გაგათბო, ვერ გაიხურო კარები.

ნეტავ, რად უნდა მიყვარდე?!

ნეტავ, რად უნდა მიყვარდე,
რად უნდა მკლავდე ფიქრებით,
თუ კი ჩვენ ერთად არა ვართ,
არც მომავალში ვიქნებით,
შენ ბობოქარი ზვირთი ხარ,
მე კი პაწია ფრინველი,
შენ მთაში მონავარდე ხარ,
მე ვარდს შევყურებ იმედით,
მაინც ერთურთის დარდი გვაქვს,
თვალი შემომრჩა გიშერის,
გულზე რომ სევდად მაწევხარ,
ამ ლექსსაც მიტომ გიმღერი.

მე რომ მიყვარხარ

მე რომ მიყვარხარ,

ნეტავ ისე უყვარდე სხვასაც,

ჩემი ლოცვა და მისი ძალა

დიდხანს გაცოცხლებს,

სანამ პულსი ცემს დედამიწის,

სანამ ქნარი ჟღერს,

დასაბამიდან

დასასრულამდე!

ჯიბეებში უსტვენს ქარი

გათანგულმა ვწიე თუნგი,
მხრებიც ვიღრძე, ხერხემალიც,
ამ ცხოვრებას რა ვუთხარი,
შემდგომია ზურგში ქარი.
კვნესით თავსაც ვერ ვუშველე,
შევაწუხე ირგვლივ ხალხიც,
ზოგს თავისი გაჭირვება
ქედზე აწევს, როგორც ბარგი.
აღარ მჯერა, გამდიდრებულთ
შერჩენოდეთ სხვისი დარდი,
ჩემს გარშემო ვერვის ვხედავ,
დაეხმაროს მშიერს, გაფცქვნილს.
ზოგმა აქეთ მომაწოდა
ხელი, ჩადე რამე ვარგი,
"ყვავს რა ჰქონდა, ბუს გაჰქონდა",
დავრჩი ქვეყნად უმწე ბარტყი.
ვხედავ ბევრმა გაიკეთა
სადგომი და ეზო-ყურე,
- ფუჰ, სად ცხოვრობ,
რას ჰგავს სახლი,
ჩვენ როგორ ვართ,
ვერ გვიყურებ?!
- მომაძახეს, თან დამცინეს,
-სხვა შოულობს, თქვენ კი გძინვენ?!
- ბანკის ვალში გახვეულებს,
დაგვიამებს ვინმე წყლულებს?!
ხელში შემრჩა ოწინარი,
ჯიბეებში უსტვენს ქარი.

მე მირჩევნია

დავმარცხდე, დაე, კულისებში ვისმინო ტაში,
ამ სამყაროს თუ მხოლოდ ტვირთის ტომარად ვერგე,
სხვებს ჰქონდეს დიდი ოვაცია, ფაფარა რაში,
მე მირჩევნია, ჩემს გარშემო სიყვარულს ვთესდე!

სანამ იწვიმებს (სატრფიალო)

სანამ იწვიმებს, მანამ მაკოცე,
სანამ იქუხებს, მანამ მიმღერე,
თორემ გაატანს ელვა ჩემს გულში
და მერე მკვდარსაც ვერ მომინელებ!

ვერ მომიგონებ, მაგრამ დაგტანჯავს

ჩემი ცასავით ლურჯი თვალები,

ზღვაში რომ შეხვალ ანდამატივით

მიგიზიდავენ ჩემი მკლავები.

შემოგხვევ მძლავრი, შმაგი ვნებებით

ახმაურდება მთელი სამყარო,

ვიცი, ძვირფასო,შენც დამნებდები,

და იასამნის სუნით დაგათრობ.

ამიტირდები და ატირდება 

ყველა ტალღა და ყველა ნაპირი, 

და იმ ცრემლებით მოგაგონდები 

გულამომჯდარი თოთო ბავშვივით.

გული არ აქვს

გულიანად ვტიროდი და ვიცინოდი გულიანად,

ემოცია სხვა არ მესმის, - ყველა საქმეს გული ახლავს,

ზოგი ვითომ იცინის და სიმწრისაგან ცრემლებს ყლაპავს,

მაგრამ ხვდები ძალზე გვიან, რომ საერთოდ გული არ აქვს.

ეს ცხოვრება

სხვისი წილი მე არ მინდა,
არ ვთხოულობ ბევრზე ბევრს,
ლუკმა-პურის ფული მქონდეს,
არ დავეძებ სასახლეს,
სხვას თუ უნდა თვითმფრინავი,
მე "ოპელიც" მეყოფა,
თხილის გულსაც 9-ზე გავყოფ,
ვუწილადებ მეგობარს,
სახლის რემონტს ვერ ვაკეთებ,
თავზე ჭერი მენგრევა,
დაიბუდა ნაპრალებში
ღამის თეთრმა პეპლებმა,
სამსახური მე არა მაქვს,
პერსპექტივაც ნულია,
თუ კი ორმოცს გადაცილდი,
ბედიც განსაზღვრულია,
არ გიღებენ, არ გისმენენ,
არც არავის ჭირდები,
პიკასოც რომ ააყენა,
დაკიდებდნენ კირთებით.
ყველა ვნატრობთ, გადავიქცეთ
ოლიგარქთა ძიძებად,
შვილს თუ გინდა გამოადგე,
სამუშაოც იქნება.
ავად ყოფნას ამ ჩვენს დროში
არ ვუსურვებ არავის,
წამალსაც რომ ვერ იყიდი,
აღარა გწამს არაფრის,
ოცნებებში დამტყდა ფრთები,
ოცდაათი წელია
იმედებიც გამიცრუვდა,
აღარც მადევს ფერია.

ლირიკა

სისხლისფერ ღრუბელს შემოარტყა შოლტები ქარმა,

არ დააცალა მოსვენება, ისე დაცალა,

მის ნაზ სხეულში წვიმა ჩასახა, გაამეტსახა,

ქვეყნიერებას სიყვარულის ძილი მოჰგვარა,
ლირიკის გვარად.

ხუმრობა მეგონა

ხუმრობა მეგონა,  თურმე არ ყოფილა,
ტკივილით ამევსო გული და ძარღვები...
იქნება მომცემდეს სამყარო ფაიტონს, -
აწყვეტილ ცხენებით ზეცაში გავქრები.

მხოლოდ ერთხელ დავიკვნესე!

სათითურით ვკემსე წყლული,
დამრჩა დღენი უსახური,
კოჭი ძაფი გავათავე,
ვერ განვდევნე გზიდან მავნე.
ავიკეცე კაბის კალთა,
შემოვიკარ ქამრის ბალთა,
ცოდვა-მადლი ისე ვთესე,
დღენი გავიუკეთესე,
მოლაღური იჯდა ხეზე,
მკითხა:- რატომ ტირი ესე?
-არა ვტირი, ჩიტო, სესე,
მხოლოდ ერთხელ დავიკვნესე!