ვერაფერს გეტყვი კარგსა და ახალს,
ღრმა ძილით სძინავს ნაომარ ქალაქს,
დარდს გაუშლია არწივის ფრთები,
მე კი, უძლური, შიშისგან ვკრთები.
რა ბედი ელის წვიმიან ქალაქს,
ღვთის კალთა თუ კი, ვეღარა ფარავს,
სისხლის წვეთივით დამშრალა ჭები
და წყურვილს ჩვენსას ლოცვით-ღა ვშველით.
No comments:
Post a Comment