ღობე-ღობე, ქუჩა-ქუჩა,
დაიცვითა ტანსაცმელი,
ნაფლეთებში გამოწყობილ
სტუმარს არსად არვინ ელის.
მხოლოდ ღმერთის საუფლოში
მისთვის არის კარი ღია,
სანატრელი სტუმარია,
"ფიანდაზებს" მისთვის შლიან.
სხეულს ქარი დაიტირებს,
დააკვნესებს სალამურებს, -
ამ ქვეყანას მისი ყოფა
მხოლოდ ამას ადასტურებს.
აქ ვერც ერთი კაცის გულში
თანაგრძნობა ვერ იპოვა,
საცხოვრებლად და სამყოფად
გამოუყვეს ნაგვის გროვა.
აქ ძაღლი და ვირთხა არის
მისი ძმა და მეგობარი,
მხოლოდ მათთვის გაუნდია
გულისთქმა და სატკივარი.
საჭმელსაც კი მათთან იყოფს, -
არ სჩვევია მას სიძუნწე,
სამძიმარზე მისულ წვიმას
ქარიშხალი კარებს უღებს...
გაყინული თვალებიდან
თითქოს სხივი კრთება უფლის.
ღარიბსა და უქონელ კაცს
თვით ეშმაკიც ძლიერ უფრთხის.
ზოგს წარწყმედა რატომ უკვირს?
No comments:
Post a Comment