უშენობამ დაარღვია სამყარო,
როგორც ბავშვი კუბიკებით ვთამაშობ,
გავხდი უფრო სენტი-მენტი-ალური,
მოგონებებს გვერდს კი ვეღარ ავუვლი.
ხან ვიცინი, როცა ცრემლი მწყურია,
ხან კი ვტირი, რაგინდ უცნაურია,
სასაცილოდ გაუხდიათ ქვეყანა,
ასაფრენი ბილიკები მებარა...
სიხარულის დაუთვლიათ ფერები, -
ვის რამდენი დაუთმია ედემი?!
მიწამ უკვე გამოცალა ყანწები, -
აბსტრაქციამ მიმიზიდა ანძებით.
No comments:
Post a Comment