უსასრულოა დარდები ჩემი
და ნაცრისფერი - ჩემი ფიქრები,
როგორც ნისლები წვიმიან დილის,
დღეს ვართ, ხვალ, ალბათ, აღარ ვიქნებით.
თუმცა ცხოვრება ბორგავს და ქშინავს,
მე კი ახალ ჭირს არ ვუშინდები,
მაფრთხობს შვილების უცნობი ბედი,
დღეს ვართ, ხვალ, ალბათ, აღარ ვიქნებით.
წარსული მათბობს, ვიხსენებ მშობლებს,
და-ძმებს, ახლობლებს, ბავშვობის ფერებს,
სიყვარულს სუფთას, ოცნების გემებს,
მომავალს ვჭვრეტ და ვერ ვხედავ ვერცერთს.
რისთვის ვიცხოვრეთ, რამე შევქმენით?!
თვალებს ავზიდვთ მაღლა ვედრებით,
დროს ვითხოვთ, მოგვცენ, - ვერ მოვასწარით,
რაც უნდა გვექნა - ვამბობთ კანკალით.
მე კი მზადა ვარ შევხვდე ზეციერს
ქედმოხრილი და თვალებზე ცრემლით?!
გულს დამიჩრდილავს მომავლის შიში...
დამათენდება დარდსა და ფიქრში...
No comments:
Post a Comment