როგორ მენატრები,
ვერც კი წარმოიდგენ!
გულში თაიგულებს
შევკრავ მოლოდინის,
ფიქრით შემოვივლი
ღამის ზამთრის ბაღებს,
თვალში წყალი მოჰქუხს,
სევდის კარებს აღებს...
ფერი შემომევლო
კვამლის, ნაცრისფერი,
ღამეს აღარ ვნატრობ,
დილა მეფერება,
სხივებს გამოვგზავნი
შენთან, ათინათებს,
როცა მონატრება
აღარ შემეძლება.
No comments:
Post a Comment