მინდა, განმეორდეს ჩვენი პაემანი
თეთრი ყვავილებით შენკენ მოვდიოდი,
ნაბიჯს დავითვლიდი, სუნთქვას შევიკრავდი,
გულქვა ბედისწერას ხელში დავიჭერდი
შუბლზე შემოწოლილ სევდას ავკინძავდი.
ძალით გიღიმოდი, თვალში მზეს ვიდგამდი
სულში ჩაკეტილი სივრცე კაეშანით.
დრომ ეს მოგონება უკვე მიითვალა...
მინდა განმეორდეს ჩვენი პაემანი.
მისამღერი:
მინდა განმეორდეს ის, რაც არ ყოფილა,
ის რაც ჩვენ ორთათვის მაინც სამყოფია,
რამაც ჩვენს გულებში უკვე დაივანა,
რაც რომ ვერ წაიღო დრომ და ქარიშხალმა.
რაც რომ სიკვდილისთვის აღარ მემეტება,
და ჩემი სულისთვის არ მეზედმეტება.
მარტოობა
კაბის კალთაზე დამდნარ სანთელს, ნათენებ ღამეს,
მე არ გამადლი, არ გაყვედრი, ხელახლა გიხმობ,
ჩემი ცხოვრების აღმაშფოთო, რაინდო ღამის,
მსურს დედამიწის მაჯისცემა ხელახლა ვიგრძნო...
ნაჩუქარ ვარდებს, ძველი წიგნის ყდებში გაჩრილებს,
ნაჩუქარ ფიქრებს, დრომ და ჟამმა რომ ვერ გაცვითა,
ქარს გამოვატან, იქნებ მოჰკრა თვალი როდისმე,
მანამდე გული ამ გრძნობებმა თუ არ დაფლითა.
გამოჩნდე ისევ, დაგინახო, ხელახლა გიგრძნო,
ეს სიყვარული დრომ სივრცეში ჯერ არ გახიზნა...
მოგონებების უსასრულო მორევში ჩაფლულს,
მიუსაფართა ცივმა ქარმა თვალი ჩამიკრა.
No comments:
Post a Comment