ვარდმა დამკაწრა ლამაზმა,
ცრემლი მადინა მწარია,
მისი სადარი ამქვეყნად
ვიცი, რომ არვინ არია.
მისი ფერი და სინაზე
არვისთან შესადარია,
სურნელით გაბრუებულმა
კვლავ ცრემლი ვღვარე მწარია,
გუბე დამდგარა ისეთი,
ზღვასთანა შესართავია.
ყველა იმისი ნაჩხვლეტი
ვარდივით წითლად ღვიოდა,
წვეთი წვეთს ემატებოდა,
ჩემს გულს ძალიან სტკიოდა,
მაგრამ ვერავინ მშველოდა,
ნაღველი ცად ადიოდა.
ვარდო, დამეხსენ ლამაზო,
თუ გინდა, რომ არ ვკვდებოდე
და შენი სილამაზისთვის
ვიფერფლებოდე, ვდნებოდე...
მაგრამ ვარდია, ამაყი,
მის გულს არ აჩნის იარა,
მე თავის მონად მაქცია,
თვითონ აისად იალა!
No comments:
Post a Comment