ქართული ცა და ქართული მიწა,
შუქს რომ იფენდა მარად უნაზსს,
უღვთოთა ხელში მუყაოდ იქცა,
დატანილია მხოლოდ რუკაზე.
ამოთხრილია დიდრონი ორმო,
შიგ მოჩანს ქართველთ ძვალი და ტყავი,
ნასახლარებზე ქარბუქი გლოვობს, -
დაცლილა მთა და დაცლილა ბარი.
ქართველ კაცს თითქოს შეცვლია სისხლი,
მტერიც უწოდებს მხდალს და უნიათს,
უცოდინარი მცოდნეს დასცინის,
ყველგან სიბილწე, ზაკვა-შურია!
წინაპართ ძვლებზე ცეკვავს სატანა,
თვალები ლიბრით დაფარულია,
ამ ბოროტების დიდი სათავე
თავად ეშმაკის შენიღბულია.
სიზმრად კვლავ ძლიერს ვხედავ სამშობლოს,
ოქროსფრად ღელავს, პურის ყანებად...
გამეღვიძება იმედით სავსეს
და გზები ისევ ჩამერაზება.
ოცნებით ცხოვრობს ქართველი დღესაც,
დავიწყებია ბრძოლა და გარჯა,
წასულ დიდებას გასცქერის ფრფენით,
საუკუნეებს მიღმა რომ დარჩა.
უფალი ისევ აგვავსებს ძალით,
რომ აღორძინდეს თამარის მიწა,
ისევ გაბრწყინდეს ვით ნატვრის თვალი,
სიმღერებად და ზღაპრად რომ იქცა.
No comments:
Post a Comment