ჩემი ლექსები მზია კვირიკაშვილის თარგმანებით ინგლისურ ენაზე

 ხან მოდიოდი...

ხან მოდიოდი, როგორც მზის სხივი,

ხან, როგორც მთვარის ნათება მკრთალი,

მეფერებოდი დილის ნისლივით,

ანათებდი, ვით ალმასის თვალი.

ანთებდი ჩემში ცევხლს მუდამ მბორგალს,

არ მასვენებდა, ვით ქარიშხალი,

ჩემი ცხოვრება სტიქიას მოჰგავს,

მეცხრე ტალღაზეც დარჩება კვალი...

ახლა გაფრენილ დღეებს მივტირი,

თავის გზით მიდის წუთისოფელი,

ჩამოიშალა ციხე ქვითკირის, -

აწმყო-წარსულის უარმყოფელი.

შენთვის დარჩენილ დღეებს ვიტოვებ,

გულში ვიგუბებ ვნებას ასწილად,

და გუნდრუკს ვუკმევ ქვეყნად სიცოცხლეს,

შენი სითბო რომ გამინაწილა.

ხან მოდიოდი, როგორც მზის სხივი,

ხან, როგორც მთვარის ნათება მკრთალი,

მეფერებოდი დილის ნისლივით,

ანათებდი, ვით ალმასის თვალი.

Maia Diakonidze

Sometimes!

Sometimes you appeared like a sunbeam.

Sometimes you were a faint moonlight,

You caressed me like the morning mist,

You shone like a diamond eye.

You ignited a burning flame in my heart,

Relentless, like a raging storm.

My life is ablaze, like an inferno,

Even the ninth wave will leave its mark.

Now I weep for my bygone days,

And the world goes its own way,

The whitewashed castle has collapsed,

Denying the present and the past.

I keep for myself the days you once belonged to,

Holding abundant passions deep in my heart.

I light incense to honour fate,

For the warmth you shared with me.

Sometimes you appear like a sunbeam,

Sometimes as gentle as faint moonlight,

You touch me softly like the morning mist,

You sparkle brightly like a diamond's eye.

***

აზრი არა აქვს არაფრის წერას,

თუკი მკითხველი ყრუა,

ჯორი ამარცხებს სირბილში მერანს,

ლამაზად კივის ტურა.

თუკი კაცის გულს სულ არ ატოკებს

ნამდვილი სიტყვა, ლექსი,

ყველა იძახის მუდამ ,,მარტო მეს",

აღარაფერი ესმით.

აზრი არა აქვს არაფრის წერას,

თუკი მკითხველი ყრუა,

არწივის ნაცვლად პატივს ვცემთ ძერას,

მეც ლექსზე ვამბობ უარს.

4.10.2024 წელი

Maia Diakonidze

***

There is no point in writing anything

If the reader is deaf.

If a mule outruns a Pegasus in speed,

And the Jackal's cry is flawless.

If a genuine word or poem

Does not touch a man's heart and soul,

And everyone always shouts, "Only me..."

They understand nothing at all.

There is no point in writing anything

If the reader is deaf.

And if instead of an eagle, we honour a raven,

I also refuse poetry.

4.10.2024 year

ეგზოტიკა ველურ ბალახის!

საოცარია ეგზოტიკა ველურ ბალახის,

ცისკენ სწრაფვა და ყვავილებთან მისი ღრეობა,

გადაჰხვევს ხელებს, არ რცხვენია თითქოს არაფრის,

დიდი ხანია სიყვარული ენატრებოდა.

არად დაგიდევს არც ცელს, არც თოხს, ამოდის ისევ,

არ აღიარებს მარცვლეულთა კულტურულ პათოსს,

სიცოცხლის წყურვილს თავის შვილებს, შვილიშვილს მისცემს,

ხელაღებული ბრძოლა კაცთან თითქოსდა ართობს.

მიტოვებულ სახლს გადაუვლის თავის ფურცლებით,

რომ დაიფაროს წვიმისაგან, თოვლიგან ღობეც,

და მთელ ეზო-კარს მოედება, როგორც ცუნამი,

თქვენ თუ არ გინდათ, გვეტყვის კაცთა, , ჩემს შვილებს ჰქონდეთ.

The exoticism of wild grass!

It is astonishing, the exoticism of wild grass,

It reaches for the sky and thrives among the flowers,

It is unashamed of anything or anyone,

It surrounds them as if it has long been longing for love.

It does not care with a sickle or a hoe, it will rise again,

It will not recognise the cultural pathos of cereals,

It will give its thirst for life to its descendants,

It seems to enjoy the never-ending battle with a man.

It will drape an abandoned house with its leaves,

Shielding the fence from snow and rain.

It will spread like a tsunami, declaring:

If you don’t want it, it can take my children.

Maia Diakonidze

24.09.2024

ადამიანად ყოფნა მინდოდა

მე ისევ შემრჩა ღიმილი ბავშვის,

რწმენა სინათლის, რწმენა სიცოცხლის,

ჩემს მოგონებებს ვერავინ წაშლის,

წინაპრის სიტყვის ფასი ვიცოდი.

იმ სიტყვით მსურდა სხვები ამენთო,

ვისთვის სათქმელი არ მქონდა სიტყვა,

ვცდილობდი მუდამ ქვაც რომ გამეთბო —

სიყვარულშიაც უცვლელი ვიყავ.

ვიფრინე ზოგჯერ მთვარიან ცაზე,

მსურდა მენახა, ვინაც მიყვარდა,

სხვისი ტკივილის ვიარე გზაზე,

გრძნობებს ვეწიე სუფთა, ცინცხალსაც.

დედამიწისთვის ვარ ერთი ქორდა,

ვეტრფი ყანებსაც, ყვავილ-მინდორსაც,

უფლის ხმა მუდამ გულით დამქონდა,

ადამიანად ყოფნა მინდოდა.

14.05.2025.

I wished to live as a human being.

I still hold onto a child's genuine smile,

Belief in light, belief in life,

No one can take away my memories,

Or the value of an ancestor's word.

I wished to ignite others with words,

Even when I had nothing to say,

I tried to bring warmth even to a stone—

And in love, I remained unshakable.

At times, I soared through the moon,

Searching for the one I adored.

I tread the trail of another's sorrow,

And gathered emotions, even the purest.

I am a chord string for this vast earth,

I cherish the flowers scattered in the fields,

I carried within my heart the voice of my Lord,

I longed to become a truly humane person.

May 14, 2025

არ მიღალატოს

მინდა, რომ ვნახო რომი, პარიზი,

თუმცა ვერ გავცდი აგერ წიფლიანს,

ვუყურებ ჩემს თავს რაღაც ამრეზით,

ამქვეყნად მგონი ტყუილად მივლია.

ვერც ჩემს სამშობლოს მივეცი რამე,

ჯიბეში მიდევს ორი შაური,

უკვე მითვლიან სიცოცხლის წამებს,

გულში ისევ მაქვს აურზაური.

ვეღარ დაწყნარდა ქვეყანა ჩვენი,

ვარდს ყვავი აზის ბულბულის ნაცვლად,

ამ სამოთხეში, ჩემი გაჩენით,

მე ევა ისევ დავეძებ ადამს.

არ დავუკარგო მინდა ედემი,

უკვდავების წყლით აკურთხა ღმერთმა,

და სასტიკ ცოდვებს ავცდე, ვეცდები,

არ მიღალატოს ლექსების ფრთებმა.

If...

I dream of seeing Rome and Paris,

But I can't leave even my village.

I glance at myself with dismay,

And wonder if my life is in vain.

And what could I have done for my land

With just a few coins in my pocket.

The moments of life keep slipping away,

And my heart stays restless.

Our country still has not found peace,

A crow grabbed a rose from a nightingale.

In this paradise, with my birth-fate,

I, Eve, still look for Adam again.

I don't want to lose Eden to him,

Its roots are blessed by immortal drips,

And I will try to avoid cruel sins,

If my verses' wings don't betray me.

May 7, 2025