მინიმა

დაირიგეს პრემიები,

ილიასი, საბასი,

ერთი კარგი დოლი დარჩათ,

ერთი კარგი შაბაში.

იას ბიოგრაფია

 ია დიაკონიძე დაიბადა ქ. თბილისში 1964 წლის 2 მარტს. დაამთავრა ქ. თბილისის 149-ე საშ. სკოლა, შემდგომ თბილისის საფინანსო ტეკნიკუმი წითელ დიპლომზე და თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტი ასევე ფინანსების განხრით. სწავლა განაგრძო თბილისის სამხატვრო აკადემიაში კერამიკის სპეციალობით. მუშაობდა  თბილიში სამხატვრო ფონდთან  არსებულ  მინანქრის საამქროში, 1999 წლიდან  გადავიდა საცხოვრებლად  მოსკოვში ოჯახთან ერთად, მუშაობა განაგრძო ზურაბ წერეთლის სახელოსნოში. ხატავდა  არბატზე, 2009 წელს მონაწილეობა მიიღო მოსკოვში მხატვართა ჯგუფურ გამოფენაში ,,ყირიმი - ყარადაგი". გახლდათ მოსკოვის მხატვართა საერთაშორისო ფონდის წევრი,  საქართველოში მრავალ ჯგუფურ გამოფენაში აქვს მონაწილეობა მიღებული..2014, 2017, 2024  წლებში ნიკოლოზ ბარათაშვილის სახლ-მუზეუმსა და საქართველოს პარლამენტის ეროვნულ ბიბლიოთეკაში მოეწყო მისი ნახატების გამოფენა ოჯახის სხვა წევრებთან ერთად.  მისი ნახატები მიმოფანტულია მსოფლიოს მრავალ ქვეყანაში, შეტანილია კატალოგებში. მუშაობდა ასევე უკრაინაში. ამჟამად ცხოვრობს ავსტრიაში, ქ. ვენაში. 

გულგრილობის რა სენი გჭამთ?!

 გულგრილობის რა სენი გჭამთ?!

რა ხანია უკვე მოცდა

მიწა საყან-სავენახე,

ჩემებურო, სად წასულხარ,

თვალით ვეღარ დამენახე,

ზურგზე მოკიდული შეშით

დედაშენის სახე ნახე,

გულგრილობის რა სენი გჭამთ

ქედელსა თუ კარდენახელს.

მაია დიაკონიძე

30.10.2025 წელი

სიტყვა

სიტყვა

მომერია შემოდგომის ჟანგისფერი,

სევდის ბაღი მოვიარე გუშინ,

ზოგის სიტყვა არ ყოფილა არაფერი,

მაინც ჩაჯდა, ვით ბეჭედი, გულში.

მილივლივებს მთებზე ფერთა კასკადები,

ქარი ფოთლის ატრიალებს ჯარას,

ზოგის სიტყვა იწონება კარატებით,

სიტყვას ნუ სთხოვ ცბიერსა და აჯამს.

სიტყვა ზოგჯერ სიკვდილია, ცაში მეხი,

ზოგჯერ იხდის სიყვარულის ღალას,

გაუძელი, თუკი გადგას სიტყვის წნეხი,

თუკი სიტყვა შენს სულს მწარედ ღარავს.

ბოლოს მაინც უფლის სიტყვით დავმშვიდდებით,

მალემსრბოლად ჩაიქროლებს ჟამი,

ცას შერჩება გაცრეცილი აფიშები

და ორიოდ ბედნიერი წამი.

მაია დიაკონიძე

29.10.2025 წელი

ავტ. ამირან გოდერძიშვილი, ელგუჯა ციგროშვილის ლექს-კომენტარით და პასუხით

ავტ. ამირან გოდერძიშვილი

ახლა მე იმ ასაკში ვარ, რომ სიამოვნებით ვიხსენებ ჩემი ცხოვრების ლამაზ ეპიზოდებს, ხიფათიანსაც, თუკი მას მშვიდობიანად განვერიდე.....

ერთი ლამაზი ლექსის ლამაზი ისტორია მინდა მოგიყვეთ, ლექსი, რომელიც ულამაზეს ქალბატონს მივუძღვენი და გავახარე, სამწუხაროდ და ჩემდა სავალალოდ, მისმა მეუღლემაც წაიკითხა და.....

სჯობია, ჯერ ლექსი გაგაცნოთ და თავს დამტყდარ ხიფათებს მერე მოგახსენებთ, აი, ის ბალის კუნწულა ლექსიც:

ბოლომდე შენი ერთგული ვრჩები

(ქალბატონის სახელი საიდუმლოა, რა თქმა უნდა)

ბოლომდე შენი ერთგული ვრჩები,

მაოცებს შენი ხიბლი და კდემა,

ასე მგონია, იყავი ჩემი

და შენი თავი წამართვა დევმა...

ვიცი, მზის სხივებს მოყევი ციდან,

მთვარემ გაჩუქა ფერები სანთლის,

ასეთი

ნაზი,

ასეთი

წმინდა

არ მემეტები დევებისათვის....

....ერთხელაც , ვესტუმრე ამ ქალბატონს სამსახურში, შეხვედრა იყო თავაზიანი და სასიამოვნო, შეჩერდა მისი სამუშაო პროცესი და დაიწყო ულამაზესი ერთსაათიანი ,, პოეზიის ხუთი წუთი" ....

.....გაიხსნა კარი და....მართლა დევივით, მართალი დევი დამადგა თავს....

___აბა, ახლა , შენ ხომ ამირანი ხარ და მე ხომ დევი ვარ, მოდი და დამეჭიდეო,___ აიკაპიწა სახელოები და წამოვიდა ჩემსკენ, თურმე, ლექსი წაუკითხია და გულშიც წყენა ჩაუდვია, თანაც ფაქტზეც წამასწრო, ....რა ვქნა, რა ვუთხრა, რანაირად დავამშვიდო,....

ვცდილობ ხუმრობაში გადავიტანო მისი მუქარა:

___ხომ იცი, ამირანმა დევი დასცა, დააწყებინა ღრიალი- მეთქი, ჭიდაობა გადაიფიქრე-მეთქი,

___ვინც იღრიალებს , ახლა ვნახავთო!!!წამოვიდა და დამადგა თავზე...

სახეზე ფერი აღარ მადევს, ხმაც დავკარგე და სათქმელიც გამომელია, ....

.....ჩემმა უმშვენიერესმა და ულამაზესმა, ჩემი პოეზიის დედოფალმა გადამარჩინა და რას გადამარჩინა,

___რას შვრები, (მიმართა სახელით), შენ ხუმრობ და ამირანს მართალი ჰგონია, ხედავ სახეზე ფერი აღარ აქვს ბიჭსაო, არა გრცხვენიაო, დღეს მთელი დღე მოწყენილი ვიყავი, გამიხარდა ამირანი რომ მოვიდა და სიხარული შემოიტანა ჩემთანაო!!!!

____გაგეხუმრე, ამირან, გაგეხუმრე, მაგრამ ძალიან თამამ ლექსებსაც ნუ დასწერ, ვინმე მართლა არ გააბრაზოო___ დამარიგა ბაყბაყ დევმა და თუ გამგები ვიყავი, უნდა გამეგო, მაგრამ მისი მეუღლის ლამაზი ღიმილების ბადეში გახვეულს ეს დარიგება --- კედელზე ცერცვის შეყრად მომეჩვენა....

გავიდა ნახევარი საუკუნე და ....ის ახალგაზრდული აღმაფრენით დაწერილი ლექსები ქართული პოეზიის საკუთრება გახდა და ის ხიფათიანი ეპიზოდი კი, ახლა უკვე ლამაზი მოგონებაა!!!!!......

________________________

კაფია~კომენტარი

ბატონ ამირანს :

( ფშაურ კილოზე .)

1 . ბიბლიურ ევას

მსგავსებით ,

ირგვლივ მუდამ

გვყავს ,,ევები , "

ქალისთვის

კომპლიმენტის თქმის ,

კაცებს თან

დაგვყვა ჩვევები .

2 . პოეტი კარგ

ქალს თუ აქებს ,

რაღა აქვს

მისატევები ...

თან თუკი

ამირანია ,~

რას დააკლებენ

დევები ? !

ელგუჯა ციგროშვილი .

ქ . თესალონიკი .

21. 10 . 2025 წელი .

ელგუჯა ციგროშვილს

პასუხი: 

კაფიას პასუხ სჭირდება,

ვერ დაგირჩები მე მუნჯად,

ნეტავი ჯეელობაში

ბევრი ტრფიალი მემუჭა

დღეს ჩახჩახა მზე, რას ვიზამ,

თუ მეჩვენება მე ლურჯად...

ვერ გაექცევი___ სიბერე

შენც გესტუმრება ელგუჯავ!!!!.....

მაია დიაკონიძის კომენტარი:

,,თუმცა შიში გიჭამიათ,

მაინც წერდით ვისრამიანს."

ი უ დ ა ს აღსარება ი ე ს ო ს თ ა ნ ! ავტ. ელგუჯა ციგროშვილი

 ი უ დ ა ს აღსარება

ი ე ს ო ს თ ა ნ !

1 . ორ ათასწლეულს

ითვლის სამყარო ,

უპეს მიღარავს

ცრემლი მდინარი ...

სხვას აღსარება

ვის ჩავაბარო ,

ან შენზე დიდი

ჩემთვის ვინ არი ? !

2 . არსად მიმიღეს

თვითმკვლელის სულით ,

ვერ შევძელ ,

სადმე ღამე მეთია ;

ყველგან მხვდებიან

კარით დახშულით , ~

ს ა მ ო თ ხ ე ა თუ

ჯ ო ჯ ო ხ ე თ ი ა !

3 . ვეღარ ვეღირსე

სულის სიმშვიდეს ,

შენ ჯ ვ ა რ ს გაცვეს

და მაინც მშვიდი ხარ ...

ო ც დ ა ა თ ვერცხლად ,~

ეს მ ე მ ი ყ ი დ ე ს ,

კი იცი , შ ე ნ არ

გ ა მ ი ყ ი დ ი ხ ა რ ! ! !

4 . ბედ~იღბლით მერგო ,

როდია ჭორი ,

თუმც ვინც რა სცოდა ,~

ც ო დ ვ ა ც მისია ...

მაგრამ რომ არა

ჩემი ა მ ბ ო რ ი ,~

ა ღ ს რ უ ლ დ ე ბ ო დ ა

შენი მ ი ს ი ა ? !

ელგუჯა ციგროშვილი .

ქ . თესალონიკი .

15 . 03 . 2023 წელი .

რატომ ავსიტყვაობ!

 რატომ ავსიტყვაობ!

ზოგჯერ ერთი თბილი სიტყვა,

მთელ სიცოცხლედ ფასობს,

მაშ რად დაგაქვს გოდრით, მითხარ,

ავი სიტყვა, კაცო.

ვით იუდა, შენც ინანებ,

რომ გაეცი ღმერთი,

მაგრამ ნახავ, შენ მიწაზე,

ვინ შეგრჩება გვერდით!

ივლი მარტო ცისქვეშეთში,

წყეულს არვინ სწყალობს,

წინ რატომ არ იხედები,

რატომ ავსიტყვაობ.

მაია დიაკონიძე

26.10.2025 წელი

ვინ დაგარწმუნა?!

ვინ დაგარწმუნა?!

ვინ დაგარწმუნა, მოხვდები იქით, -

რომ შენ სამოთხის შეაღებ კარებს,

თუ კი სიკეთე გაწუხებს სხვისი,

თუ ბოროტისკენ მიმართავ ძალებს,

თუ სიყვარულის არ გესმის სიტყვა,

თუ შენთვის ყვავილს არა აქვს ფერი,

შენ, კაცის ძეო, რა უნდა გითხრა, -

მიწაზე რატომ დაგიდგა ძეგლი?!

მაია დიაკონიძე

24.10.2025 წელი

ბოლოს ხომ მაინც ... ავტ. ელგუჯა ციგროშვილი

 ბოლოს ხომ მაინც ...

1 . ირგვლივ ყოველი

უჩვენოდ ხდება ,

ერთ წესს მორჩილებს

კეთილი , ავი ;

არავინ იცის ,

როდის მოკვდება ,

რამდენი წლით აქვს

სიკვდილთან ზავი .

2 . საკმარისია

პატარა გუნდა ,

მთის ფერდობიდან

რომ მოწყდეს ზვავი ...

სამასი წელი

იცოცხლოს თუნდა ,

ბოლოს ხომ მაინც

მოკვდება ყვავი !

ელგუჯა ციგროშვილი .

ქ . თესალონიკი .

5 . 05 . 2024 წელი .

არკანზასის საავადმყოფოში (გოდერძი ჩოხელის სახ. კონკურსისთვის)

 

არკანზასის საავადმყოფოში

  ღამით საავადმყოფოს პალატაში ავადმყოფი შემოიყვანეს — უგონო, ტკივილებით სახეაწეწილი კაცი. მედდამ დანანებით წარმოთქვა: ,,Poor man…მეორე საწოლზე მწოლიარე ქართველ ქალს არ გამოჰპარვია ეს სიტყვები. „გადადებულია!“ — ჩაილაპარაკა. მძიმე ღამე იყო. ახალშემოსული ბოდავდა, შუბლზე ოფლი ასხამდა და ხრინწიანი ხმით ჩურჩულებდა: — დედა… წამიყვანე… ქალს სიცივემ და სითბომ ერთდროულად დაუარა ძარღვებში. „ქართველი ყოფილა,, ალბათ ემიგრანტია, გადარჩებოდეს, ღმერთო!“ ამ წუთებში ისე მოუნდა ქართული სიტყვის გაგონება, ყურს უგდებდა კაცის ყოველ ამოკვნესას… თენდებოდა. პაციენტმა თვალი გაახილა.  ქალმა ქართულად მიმართა: - როგორ ხარ?! კაცს გაშრალ ტუჩებზე ღიმილი მოეფინა და სუსტად იკითხა: — ქართველი ხარ? ქალმა თავი დაუქნია. — კი,… დიდი ხანია აქ ვცხოვრობ… კაცმა განაგრძო: — დიდი დღე აღარ დამრჩენია… ჩემების უნახავი ვკვდები, ჩემი ჯვარ-ხატის უნახავი. ფშაველი კაცი ვარ. აქ რა მინდოდა… ჩემო თავო.  მერე ისევ ბოდვა დაიწყო. ხელები ჰაერში გაშალა, თითქოს ვიღაცას ეძებდა. — დედა… მამა… აქ ხართ?.. პაპაჩემო, გამარჯობა… რამდენი ხანია არ მინახავხარ, მამხვიე, ხელ… ჩამჭიდე, კაცო, არ გამიშვა!.. ქალი საწოლიდან წამოდგა, მომაკვდავს მიუახლოვდა, თითქოს სურდა, ნათქვამიდან რამე არ გამორჩენოდა, მისი ხმა მარტო მას კი არა, მთებს,  შორეულ სოფელს გაეგონა. მისი ახლობლებისთვის მიეწვდინა.  უცებ იგრძნო — პალატაში რაღაც შეიცვალა. ჰაერი თითქოს ფშავის მთის სურნელით აივსო. ალპური მდელო, მდინარე არაგვი, სოფლის პატარა ეკლესია… ყველაფერი წამით იქ გაჩნდა, სადღაც თეთრ კედლებს შორის. „მგებრები მოვიდნენ,“ — გაიფიქრა ქალმა. — „ფშავლის სული გადაჰყავთ.“ მამაკაცმა ღრმად ამოიოხრა და ბოლო სიტყვები წარმოთქვა: — ახლა მაინც ვნახავ საქართველოს… აქა ხართ ჩემებო?  კვირიავ, ლუკავ, ბიჭურო, სანათავ,  ჯუღურავ. მე ისე დავკარგე სამშობლო, ხმალი არ გამიქნევია… ვაი, ჩემო თავო… ერთხელ ამოიხროტინა  და… სიჩუმე ჩამოწვა. საწოლის კიდესთან მდგარი ქალი დიდხანს იდგა უძრავად. მერე ფანჯრისკენ შებრუნდა. მზის პირველი სხივი მოელამუნა თეთრ ზეწარს და თითქოს ხოშარადან სახუთმეტო ძელის ანგელოზის ჩრდილმა გადმოინაცვლა არკანზასამდე. ქალმა ცრემლი მოიწმინდა და ჩუმად თქვა: — ხომ ნახე, შვილო, სამშობლო … მე ჯერ ვერა… ისევ გაისმა აპარატის წიკწიკი,  ქალს გულის რითმი აჩქარებოდა, თითქოს ორის გულისცემას აერთიანებდა: ერთის, ვინც სამშობლოდან შორს იყო, და მეორის, ვინც უკვე დაბრუნდა.

ავტორი: მაია დიაკონიძე

პირ. ნომერი: 01007010461

მის. თბილისი, წერეთლის გამზ. 99ა, ბინა 25

ტელ. 551080607

ელ.ფოსტა: maiadiakonidze1962@gmail.com

ბებია და ჩემი უჭმელობა (მოგონებებიდან)

 ბებია

პატარა რომ ვიყავი, მაქებდნენ, საჭმელს თუ შევჭამდი, ცუდი მჭამელი ვიყავი და საშინლად გამხდარი.

- ინდაურის წონა ხარ, - მეტყოდა ბებია, ძველ რკინის სასწორზე დამაყენებდა, ფქვილს წონიდნენ იმაზე, ასე წონით ჩამიბარებდა ხოლმე სოფელში ჩასულს. იწყებოდა ჩემი გამოკვება. ყოველ დღე წიწილი იკვლებოდა, ეზოში მორბენლებს რომ მოუღებდა ბოლოს, ბებიაჩემი თავშალს მოიხვევდა და ბაზრისკენ დაიძვრებოდა ხოლმე. მოიყვანდა თავდაყირა დაკიდებულ ქათმებს, ფეხებში ხელწაჭერილებს, სიცხისაგან ენაგადმოგდებულებს. შემეცოდებოდნენ. ავყვირდებოდი: - არ დაკლა, ბებია! - ააა... - გავაგრძელებდი კიდეც ტირილს.

- ქათმის ხორცის ჭამა ხომ გიყვარს, - მეტყოდა, ან როგორ დაინდობდა, როცა მე ვყავდი გასასუქებელი.

რაც მართალია, მართალია, მიყვარდა წიწილის ჭამა, ბებია ქათმის ხორცს ხან ნიგოზში ჩამიწყობდა, ხან მაყვლის წვენში... ხან ისე დამიბრაწავდა ტაფაზე. ეს ბოლო კერძი ყველაზე მეტად მიყვარდა. ალბათ ძვირი უჯდებოდა ჩემი იქ ჩასვლა ბებიაჩემს, მაგრამ შვილიშვილის სიყვარულს რა ფული გადაწონიდა.

ახლა გობზე ამოზელილი ეკალა ფხალი და მწვანე ლობიო, ხაჭაპურები, ჩხარის თონის პურები, განსაკუთრებული სურნელი რომ ჰქონდათ, დღესაც არ მიჭამია არსად და არასოდეს ისეთი არც ხაჭაპური და არც პური.

სასექტემბროდ ჩამოვიდოდნენ მშობლები, ისევ ამწონიდა ბებია რკინის სასწორზე, სამი კილო მოიმატაო, ამაყად განაცხადებდა და ასე ჩამაბარებდა ხოლმე მშობლებს.

დაილოცოს ბებიების ხელები, მუდამ მზად რომ არიან შვილიშვილებს რამე სასუსნავი მოუმზადონ, მზად არიან ხელისგულზე ერბოკვერცხი მოიწვან, და ამით თავდადების, სიყვარულის მაგალითი მისცენ და დაუტოვონ მომავალ თაობას.

მაია დიაკონიძე

19.10.2025 წელი

ბებიას ვარდების მურაბა (მოგონებებიდან)

 ბებიას ვარდების მურაბა

არ ვიცი, გიფიქრიათ თუ არა, ლამაზი არის ან თუ იყო თქვენი ბებია, მე კი ძილის წინ სარკესთან მჯდარი ბებია, დღისით მუდამ თმაშკრული, ხის ჩუქურთმებიან სავარცხელს რომ ამოიღებდა კომოდის უჯრიდან, თმებს გაიშლიდა და ივარცხნიდა, ყოველთვის მზეთუნახავი მეგონა. გრძელი ქერა თმა ჰქონდა, ჭაღარაშერეული, რითაც კიდევ უფრო ზღაპრულად მეჩვენებოდა მისი მოვერცხლისფრო-მოოქროსფრო თმები. ნამდვილად ჯადოქარია ბებიაჩემი, ვფიქრობდი და თვალს არ ვაშორებდი ხოლმე მის თეთრ კანს, სადაც მზე არ ხვდებოდა, თოვლივით უელვარებდა და უბზინავდა. დღისით ნაჯაფარი, ხან ბაღსა და ბოსტანში, ხან ვენახსა და ყანაში, შაბიამნის აპარატს მოიკიდებდა ხოლმე და ვაზის ფოთლებს წამლავდა, ბაბუას რომ არ შეეძლო, სხვა რა გზა იყო, საღამოს დედოფლად გადაიქცეოდა ხოლმე, ვარდის წყლით იბანდა სახეს, სარკეში სახის ნაოჭებს ითვლიდა, მემატება და მემატებაო წლიდან წლამდე - ნაღვლიანად იტყოდა, ჩემთვის კი ის მუდამ ერთნაირად ლამაზი იყო, როგორც ის ვარდები, მის ბაღში რომ ყვაოდა: თეთრი, წითელი, ვარდისფერი, ყვითელი. ვერ ვამჩნევდი მის დაბერებას.

ჩვენი ხის სახლი მუდამ გაჟღენთილი იყო ვარდის მურაბის სურნელით, ჯამებში სამურაბე ვარდების ფურცლები ეყარა, მეც ვეხმარებოდი ვარდების დაფურცვლაში. - გულის წამალიო ვარდის მურაბა, გვეტყოდა შვილიშვილებს, თითო კოვზს ჩამოგვირიგებდა. ყოველთვის სიამოვნებით ვჭამდი.

გუშინ ლახათ-ლუხუმი ვიყიდე. - ვარდის გინდათ თუ რომელიმე ხილისო, - მკითხა გამყიდველმა. - რა თქმა უნდა ვარდის. - ვუპასუხე. მოვიტანე სახლში. ერთი სული მქონდა, როდის გავსინჯავდი. დავაგემოვნე, ბებიას ვარდის მურაბის გემო ვიგრძენი, მთელ ოთახში ბებიას ვარდების სუნი დატრიალდა. ღმერთმა გაახაროს, იმ ლახათ-ლუხუმის გამკეთებელი, დავულოცე ხელები,

- პატიოსანი კაცი ყოფილა.- გავიფიქრე.

მაია დიაკონიძე

20.10.2025 წელი

ჩემი ლექსები მზია კვირიკაშვილის თარგმანებით ინგლისურ ენაზე

 ხან მოდიოდი...

ხან მოდიოდი, როგორც მზის სხივი,

ხან, როგორც მთვარის ნათება მკრთალი,

მეფერებოდი დილის ნისლივით,

ანათებდი, ვით ალმასის თვალი.

ანთებდი ჩემში ცევხლს მუდამ მბორგალს,

არ მასვენებდა, ვით ქარიშხალი,

ჩემი ცხოვრება სტიქიას მოჰგავს,

მეცხრე ტალღაზეც დარჩება კვალი...

ახლა გაფრენილ დღეებს მივტირი,

თავის გზით მიდის წუთისოფელი,

ჩამოიშალა ციხე ქვითკირის, -

აწმყო-წარსულის უარმყოფელი.

შენთვის დარჩენილ დღეებს ვიტოვებ,

გულში ვიგუბებ ვნებას ასწილად,

და გუნდრუკს ვუკმევ ქვეყნად სიცოცხლეს,

შენი სითბო რომ გამინაწილა.

ხან მოდიოდი, როგორც მზის სხივი,

ხან, როგორც მთვარის ნათება მკრთალი,

მეფერებოდი დილის ნისლივით,

ანათებდი, ვით ალმასის თვალი.

Maia Diakonidze

Sometimes!

Sometimes you appeared like a sunbeam.

Sometimes you were a faint moonlight,

You caressed me like the morning mist,

You shone like a diamond eye.

You ignited a burning flame in my heart,

Relentless, like a raging storm.

My life is ablaze, like an inferno,

Even the ninth wave will leave its mark.

Now I weep for my bygone days,

And the world goes its own way,

The whitewashed castle has collapsed,

Denying the present and the past.

I keep for myself the days you once belonged to,

Holding abundant passions deep in my heart.

I light incense to honour fate,

For the warmth you shared with me.

Sometimes you appear like a sunbeam,

Sometimes as gentle as faint moonlight,

You touch me softly like the morning mist,

You sparkle brightly like a diamond's eye.

***

აზრი არა აქვს არაფრის წერას,

თუკი მკითხველი ყრუა,

ჯორი ამარცხებს სირბილში მერანს,

ლამაზად კივის ტურა.

თუკი კაცის გულს სულ არ ატოკებს

ნამდვილი სიტყვა, ლექსი,

ყველა იძახის მუდამ ,,მარტო მეს",

აღარაფერი ესმით.

აზრი არა აქვს არაფრის წერას,

თუკი მკითხველი ყრუა,

არწივის ნაცვლად პატივს ვცემთ ძერას,

მეც ლექსზე ვამბობ უარს.

4.10.2024 წელი

Maia Diakonidze

***

There is no point in writing anything

If the reader is deaf.

If a mule outruns a Pegasus in speed,

And the Jackal's cry is flawless.

If a genuine word or poem

Does not touch a man's heart and soul,

And everyone always shouts, "Only me..."

They understand nothing at all.

There is no point in writing anything

If the reader is deaf.

And if instead of an eagle, we honour a raven,

I also refuse poetry.

4.10.2024 year

ეგზოტიკა ველურ ბალახის!

საოცარია ეგზოტიკა ველურ ბალახის,

ცისკენ სწრაფვა და ყვავილებთან მისი ღრეობა,

გადაჰხვევს ხელებს, არ რცხვენია თითქოს არაფრის,

დიდი ხანია სიყვარული ენატრებოდა.

არად დაგიდევს არც ცელს, არც თოხს, ამოდის ისევ,

არ აღიარებს მარცვლეულთა კულტურულ პათოსს,

სიცოცხლის წყურვილს თავის შვილებს, შვილიშვილს მისცემს,

ხელაღებული ბრძოლა კაცთან თითქოსდა ართობს.

მიტოვებულ სახლს გადაუვლის თავის ფურცლებით,

რომ დაიფაროს წვიმისაგან, თოვლიგან ღობეც,

და მთელ ეზო-კარს მოედება, როგორც ცუნამი,

თქვენ თუ არ გინდათ, გვეტყვის კაცთა, , ჩემს შვილებს ჰქონდეთ.

The exoticism of wild grass!

It is astonishing, the exoticism of wild grass,

It reaches for the sky and thrives among the flowers,

It is unashamed of anything or anyone,

It surrounds them as if it has long been longing for love.

It does not care with a sickle or a hoe, it will rise again,

It will not recognise the cultural pathos of cereals,

It will give its thirst for life to its descendants,

It seems to enjoy the never-ending battle with a man.

It will drape an abandoned house with its leaves,

Shielding the fence from snow and rain.

It will spread like a tsunami, declaring:

If you don’t want it, it can take my children.

Maia Diakonidze

24.09.2024

ადამიანად ყოფნა მინდოდა

მე ისევ შემრჩა ღიმილი ბავშვის,

რწმენა სინათლის, რწმენა სიცოცხლის,

ჩემს მოგონებებს ვერავინ წაშლის,

წინაპრის სიტყვის ფასი ვიცოდი.

იმ სიტყვით მსურდა სხვები ამენთო,

ვისთვის სათქმელი არ მქონდა სიტყვა,

ვცდილობდი მუდამ ქვაც რომ გამეთბო —

სიყვარულშიაც უცვლელი ვიყავ.

ვიფრინე ზოგჯერ მთვარიან ცაზე,

მსურდა მენახა, ვინაც მიყვარდა,

სხვისი ტკივილის ვიარე გზაზე,

გრძნობებს ვეწიე სუფთა, ცინცხალსაც.

დედამიწისთვის ვარ ერთი ქორდა,

ვეტრფი ყანებსაც, ყვავილ-მინდორსაც,

უფლის ხმა მუდამ გულით დამქონდა,

ადამიანად ყოფნა მინდოდა.

14.05.2025.

I wished to live as a human being.

I still hold onto a child's genuine smile,

Belief in light, belief in life,

No one can take away my memories,

Or the value of an ancestor's word.

I wished to ignite others with words,

Even when I had nothing to say,

I tried to bring warmth even to a stone—

And in love, I remained unshakable.

At times, I soared through the moon,

Searching for the one I adored.

I tread the trail of another's sorrow,

And gathered emotions, even the purest.

I am a chord string for this vast earth,

I cherish the flowers scattered in the fields,

I carried within my heart the voice of my Lord,

I longed to become a truly humane person.

May 14, 2025

არ მიღალატოს

მინდა, რომ ვნახო რომი, პარიზი,

თუმცა ვერ გავცდი აგერ წიფლიანს,

ვუყურებ ჩემს თავს რაღაც ამრეზით,

ამქვეყნად მგონი ტყუილად მივლია.

ვერც ჩემს სამშობლოს მივეცი რამე,

ჯიბეში მიდევს ორი შაური,

უკვე მითვლიან სიცოცხლის წამებს,

გულში ისევ მაქვს აურზაური.

ვეღარ დაწყნარდა ქვეყანა ჩვენი,

ვარდს ყვავი აზის ბულბულის ნაცვლად,

ამ სამოთხეში, ჩემი გაჩენით,

მე ევა ისევ დავეძებ ადამს.

არ დავუკარგო მინდა ედემი,

უკვდავების წყლით აკურთხა ღმერთმა,

და სასტიკ ცოდვებს ავცდე, ვეცდები,

არ მიღალატოს ლექსების ფრთებმა.

If...

I dream of seeing Rome and Paris,

But I can't leave even my village.

I glance at myself with dismay,

And wonder if my life is in vain.

And what could I have done for my land

With just a few coins in my pocket.

The moments of life keep slipping away,

And my heart stays restless.

Our country still has not found peace,

A crow grabbed a rose from a nightingale.

In this paradise, with my birth-fate,

I, Eve, still look for Adam again.

I don't want to lose Eden to him,

Its roots are blessed by immortal drips,

And I will try to avoid cruel sins,

If my verses' wings don't betray me.

May 7, 2025

სულ აღარ მეცინება

 ***

ისე შევისისხლხორცე

მე ამ ქვეყნის ვარამი,

სულ აღარ მეცინება,

სახეზე მაქვს წკვარამი.

ამოვჭერი საფლავზე

უკვე ეპიტაფია,

უსამშობლოდ სიცოცხლე

გაწყვეტილი ძაფია.

მაია დიაკონიძე

19.10.2025 წელი

თვალებში გიცქერ! ინგლისურად თარგმანი მზია კვირიკაშვილისა

 თვალებში გიცქერ!

ზევიდან გიცქერ, ჭაო, სიცოცხლის, რამდენს მიჰგვარე სიამე, შვება, რამდენი მორწყე, ალბათ, მინდორი, უშენოდ, წყალო, სიცოცხლე შრება. ცხოვრების მორევს რომ მისცეს თავი, რამდენს შეჰყრია ბედკრულებს სნება, მაგრამ იგემეს რა შენი წყალი, მათი კურნება, - უფლის არს ნება. თვალებში გიცქერ, კამკამებს წყალი, გავსებ შუქით და დამალვას ვცდილობ, თუ ანარეკლი იპოვეს მთვარის, ჭამ ჩაყლაპაო, იტყვიან, ვფიქრობ. როგორც ზღაპარში, შენგან მიხსნიან. ჭად დატყვევებულ პირიმზე მნათობს, მაგრამ ბეჩავთა როდი იციან, რომ ცაში ყოფნაც არ მინდა მარტო. I look into your eyes! I gaze upon you from above, well of life, You have brought so many joys and reliefs, You are watering ravines and fields, With your caring nature, I feel saved. If they surrendered to life's whirlwind, How many unfortunates have fallen ill? Yet, by tasting your almighty water-dripps, They shall be healed, if the Lord wills it. I look into your eyes, sparkling and bright, I fill it with light and seek to hide from sight. If they glimpse the moon's reflection in the glow, They'll say a well has claimed me, deep below. They'll rescue me, like in fairy tales, The deity, captured and kept in the well, But the wretched —how can they guess I don't want to stay alone even in heaven. 4.10.2024

მინიმა

 ***

მეგონა, დიდი ზღვა ვიყავი,

ვყოფილვარ, როგორიც სხვები,

ვით ჩიტმა შეივსე ჩიჩახვი,

ვერ მიხვდი, ტალღის ვარ შხეფი.

მაია დიაკონიძე

10.10.2025 წელი

სიყვარულია, მინიმა

 ***

სიყვარულია, რაც გვამაგრებს და ვებმით ზეცას,

ფერად ბუშტებად ვეკიდებით იქით და აქეთ,

თუ არ გიყვარდა, ვერ მიხვდები ცხოვრების ვერც აზრს,

და მიადგები ჯოჯოხეთის, ცეცხლიან კარებს.

მაია დიაკონიძე

15.10.2025

შაირი

***

ისეც გიყურე, ასეცა,

ხან პროფილში, ხან ანფასში,

არ ვარგა, კაცო, მასეცა,

დაუჩაგრიხარ ჯალაფში.

ქალი მაშ რაღა ქალია,

თავისას თუ არ ეცადა,

სიტყვა მაუდის მალია,

შენ ფრთების შესაკვეცადა.

მაია დიაკონიძე

14.10.2025 წელი

მინიმა

^^^

მეგონა, დიდი ზღვა ვიყავი,

ვყოფილვარ, როგორიც სხვები,

ვით ჩიტმა შეივსე ჩიჩახვი,

არადა ტალღის ვარ შხეფი.

სახუმარო, მინიმა

 სახუმარო

ვნატრობ პარიზს, მადაგასკარს,
ვნატრობ მაკალუზე ასვლას,
გამიმართლა ნაკლებ აქაც,
უკვე ვეძებ ბალიშ-საბანს.
მაია დიაკონიძე
13.10.2025 წელი

სახუმარო

 ძმამ ძმას რომ თავი გაუპო, 

არ შევიცხადეთ, არ ვგვემეთ,

ზოგია თურმე  კარუზო,

ზოგიც მეფეა ერეკლე.

აგვიკლო ყვავის ყრანტალმა,

ბულბულს სხვის ბაღში ეძებენ,

ვერ გაიხარა მართალმა,

ყველას ჰკიდია ფეხებზე.