სახუმარო, მინიმა

 სახუმარო

ვნატრობ პარიზს, მადაგასკარს,
ვნატრობ მაკალუზე ასვლას,
გამიმართლა ნაკლებ აქაც,
უკვე ვეძებ ბალიშ-საბანს.
მაია დიაკონიძე
13.10.2025 წელი

სახუმარო

 ძმამ ძმას რომ თავი გაუპო, 

არ შევიცხადეთ, არ ვგვემეთ,

ზოგია თურმე  კარუზო,

ზოგიც მეფეა ერეკლე.

აგვიკლო ყვავის ყრანტალმა,

ბულბულს სხვის ბაღში ეძებენ,

ვერ გაიხარა მართალმა,

ყველას ჰკიდია ფეხებზე.

აივანზე იჯდა ქალი (მედეა ჯაფარიძეს)

 აივანზე იჯდა ქალი

აივანზე იჯდა ქალი,

ყორნისფერ თმას ივარცხნიდა,

მიმებჯინა მისთვის თვალი,

ჩქერს ვამსგავსე ლიახვისას..

იშლებოდა თმები ფრთებად,

უწეწავდა კულულს ქარი,

ნეტავ იცის ტურფამ ფრენა,

ან ვინაა მისი ქმარი?!

მაია დიაკომნიძე

9.10.2025 წელი

თუ დაბერდი...

 თუ დაბერდი...

თუ დაბერდი, გაიხარე,

ბერად იქეც კვიცი,

შენ ეწვევი ჩაიხანებს,

ვიღაც ვეღარ, იცი?!

თმაში ვერცხლი დაივანე,

გულს შემოგრჩა ცეცხლი,

მუსაიფობ აივანზე,

ჭიკჭიკს უსმენ მერცხლის.

ვიღაც დარჩა ახალგაზრდად,

ხელთ ჩაადნა წლები,

სხვის თვალში კი გალამაზდა

სიჭარმაგე შენი.

თუ დაბერდი, გაიხარე,

ბერად იქეც კვიცი,

შენ ეწვევი ჩაიხანებს,

ვიღაც ვეღარ, იცი?!

მაია დიაკონიძე

7.10.2025 წელი

რატომ სდის ცრემლი?!

რატომ სდის ცრემლი?!

რატომ სდის ცრემლი დამტვრეულ ტოტებს,

რისთვის ანათებს უცხო ნათება?

იქნებ ის ცრემლი სიყვარულს მოსდევს,

რომ აღარ ელის გამონათებას.

შევიცვალე, თუ ძალით შემცვალეს,

აღარავის და არაფრის მჯერა.

და ვეღარ ვიკრებ მე უკვე ძალებს,

და მელოდება ბნელი ამჯერად.

მაია დიაკონიძე

6.10.2025 წელი

გაღვიძება

გაღვიძება

ვოდევილებად დაღვრილი სევდა

უტევს და უტევს ღამეულ თბილისს,

ვუმზერ ჩრდილებად ამოქნილ სევადს,

მტკვრის პირას სიო ტალღებად მივლის.

დილით დასკდება ბროწეულები,

დაეკიდება ცის თაღზე მძივად,

ქართველ მხედართა ოცეულები,

მოჩანს, - მზე ოქროს სამოსელს იცვამს.

ცას შეასკდება გალობა ჩიტის,

სინათლე გაჰკვეთს გაცრეცილ წიაღს,

და სიყვარულის უკვდავი ნიჭი

გამოაღვიძებს ფოლორცებს მძინარს..

მაია დიაკონიძე

2.10.2025 წელი

ფოლორცი - მოედანი, განიერი ქუჩა

არ დაგინდობენ, იცოდე!

არ დაგინდობენ, იცოდე!

ვიღაცა ისე გიღიმის,
გულს მისცემ, სუნთქვას, სიცოცხლეს...
გიღალატებენ ღიღინით,
არ დაგინდობენ, იცოდე.

ზოგი კუჭისთვის გაგყიდის,
ზოგს კი სწადია სახელი,
ოღონდ მიიღოს პატივი,
შენ გამოგაბან საბელი.

იმისთვის ერთი ცხვარი ხარ,
საკლავი, არ შეგიცოდებს,
ჩამოგკიდებენ ხარიხას,
არ დაგინდობენ, იცოდე.
მაია დიაკონიძე
4.10.2025 წელი 

ბალბები - ,,დედას ყვავილები"

 ამბობენ, მცენარეები ცნობენ იმ ადამიანს, რომელიც წყალს უსხამს.

როცა ჩემს ბალბებს ვარწყულებ, ისინი საოცარ სუნს გამოსცემენ, ალბათ ყველას გიგრძვნიათ ეს სპეციფიკური სუნი, მწერებსაც კი აფრთხობს, მაგრამ მე ძალიან მიყვარს.

მახსოვს, დედა როცა უსხამდა ბალბებს წყალს, მაშინაც ამ სუნს ვგრძნობდი და ძალიან მომწონდა, ამიტომ ბალბებს ,,დედას ყვავილებს" ვეძახი. ისინი დედას მახსენებენ. ბებიასაც ძალიან უყვარდა ბალბები. ალბათ მერე, მრავალი წელი რომ გავა, სოფიკო დაუსხამს წყალს და მე გავახსენდები, ისიც ,,დედას ყვავილებს" დაუძახებს ამ საოცარ ყვავილებს, ზამთარ-ზაფხულ რომ ყვავიან და გვახარებენ თავიანთი იერით.

მინიმა

 ხე ჩავრგე და გაიზარდა,

ზედ დავკიდე ნატვრები,

გული როცა  გაიბზარა,

გამოისხა ატმები.

შემომცინეს, გამიღიმეს,

გადანათდა სამყარო,

დავეხსენი შავ-ბნელ მღვიმეს,

ვავსე სულის საწყაო.

გაბედე (ხალხურ მოტივებზე), ძველი ლექსებიდან

 გაბედე!

(ხალხურ მოტივებზე)

ყვაილი მხვდება დილითა,

სარკმელთან დანატოვარი...

როდემდე გინდა რომ იყო,

იდუმალ ღამის მსტოვარი...

შამხვდები, ენას ვერა სძრავ,

ჩემ წინ მუნჯივით მდგომარი,

ტოლებში გამორჩეული,

ვაჟკაცი შეუპოვარი...

თუ იცი, შენთვი ლოდინში

ბევრ ღამე მითენებია,

ათასჯერ ოცნებებშიაც

შენ მკლავზე ჩამძინებია...

გაბედე, ერთად დავლაშქროთ,

დევებად მდგარი მთებია,

თითებით ჩამამვარცხნოდი

ქარისგან აშლილ თმებია.

მაია დიაკონიძე