დუმდა არაგვი, რიონი, მტკვარი,
და მეც სიჩუმის მეფარა ლოდი,
მთის ქედზე ნისლი აღარ ქრებოდა,
მაინც ვუძლებდი ცისტოლა ლოდინს.
რწმენა მმატებდა სიციოცხლის ძალას,
ავწიე ბოლოს ნატეხი ფრთები,
ვარსკვლავს ვუმღერე მშვიდობის ნანა,
ღმერთს მივეახლე რიდით და კდემით.
მან სიყვარულის შემახო ხელი,
გზა გამიკვალა სიკეთის, ფიცის,
ბოროტს არა აქვს კეთილთან ძალა,
სამყარო თავის დათესილს იმკის..
No comments:
Post a Comment