თბილისს!

დუმს და სიჩუმე იღვრება ირგვლივ,
გარინდულია მეტეხის ხიდი,
მტკვარს უხილავი დიდება ათრობს
გარს შემორტყმული ქალაქის დიდის.
მტერს და მოყვარეს უხვდება მედგრად,
თავს არ დაუხრის ომების დესპანს,
ხოლო სიკეთის გვირგვინით ამკობს,
ვისაც სამშობლოს სიავე ნესტრავს.
ისევ დაისხავს დიდების მარცვლებს
ვაზი, სიტკბოთი თბილისს რომ ავსებს,
კვლავ გაიზრდება ათასი გმირი,
დედა ქართლისა დალოცავს მნახველს.

მიწავ, შენი გვაქვს ვალია!

დედა ბუნების მხევალთა,
მიწავ, შენი გვაქვს ვალია,
პურს გვაჭმევ, შენით ვსაზრდოობთ,
გეწვევით დღეს თუ ხვალეა.
სანამ შენს გულზე დავდივართ,
სანამ ხორცს გვითბობს მზე-ქალა,
მუდამ შენზედა ვილოცებთ,
შენი დაგვრჩება ბეგარა!.

ნაზფურცელა (სიმღერა) შეასრულა მაია სიჭინავამ

ქალწულივით მორცხვად რომ იღიმები,
ნაზფურცელა, შენ ედემის კოკორო,
ამ თავკერძა ნიავს როგორ შებმიხარ,
გინდა, ყველას უკარება ეგონო?!
ვიცი, მარად სიყვარულით სავსეა
შენი გული, ტრფიალების მორევი,
თავს იწონებ, სამაისო ვარდი ხარ, -
შენც გულისწორს თბილ ქვეყნიდან მოელი.

ვაზის დიდება

ღრუბლების მიღმა გამოვაღებ სამოთხის კარებს,
თუ არ გამიქრა იმედი და წყალობა ღმერთის,
ჩემი გალობა ალაზანის სიმღერას ერთვის,
ნაზამთრალ მინდვრებს კაცის ხელი, მარჯვენა ეტრფის.
ვაზის დიდებას ვერ გააქრობს ყინვა და სუსხი,
ღეროს ჯანიანს ჩაუდგება სიცოცხლის წყალი,
ცრემლიან რტოებს ვეფერები და ჩუმად ვეტყვი,
შენ საქართველოს ფესვი ხარ და იზარდე, ამინ!

მე შენ მიყვარხარ

მე შენ მიყვარხარ, თუმცა უკვე არ მაძლევ სალამს
და შენს თვალებში ვერ ვკითხულობ ფრთათეთრ სონეტებს,
წარსულზე სევდამ გამოლია ამ სიტყვებს ძალა,
გულნატკენი და არეული გონს ვერ მოვეგე...
შეჰყრიხარ სიკვდილს, არ ვიცოდი, რა ფერი ჰქონდა,
ანდა სურნელით რატომ ჰგავდა წითელ პიონებს,
იისფერ ნისლში მიიწევი უსიტყვო მოთქმად,
ჩემი ოცნების გაუშლელი ვარდი გიწოდე...

მე საქართველოს ჯარისკაცი ვარ!

მე საქართველოს ჯარისკაცი ვარ,
სამშობლოს მიწას ბურჯად ვადგივარ,
მუხის ფესვები მიმაგრებს სხეულს,
მძლავრი ტოტებით დავიცავ ეულს,
ქვეყანას ჩემსას, ოცნების თვალით,
ვუმზერ, გამხდარა სამოთხის ბაღი,
აღარ ასხდება ყვავები ალვებს,
მისი გულისთვის სიცოცხლეს დავლევ.

გილოცათ ბარბარობას!

ზამთრის დღეა, მშვენიერი დეკემბერი,
ფიფქი ცვივა, გადუპანტავს მთა და ველი,
"სამებისკენ" მიიჩქარის ერი-ბერი,
ბარბარობის დღესასწაულს ყველა ველით.
ზარი რეკავს თუ ქალწულის ნაზი ხმებით,
თეთრი თოვლით გვეფერება დეკემბერი,
ფრთებს შეისხავს ჩვენი ლოცვა, ზევით ელის, -
ღვთიურ მადლით გაბრწყინებულს სკიპტრა შვენის!

სამაჩაბლოში დაღუპულებს

ცისკრის ვარსკვლავმაც დაკარგა ფერი,
ვეღარ ანათებს მნათობი წყვდიადს,
ფერუმარილი დააკლდა ქედებს,
შენ კი, თვალები შემოგრჩა ღია.
გაყინულ გუგებს მზის შუქი აკრთობს,
ხორცი დაადნო ციურმა ცვარმა,
მამაცი გული სამშობლოს ერგო,
სულს ვაჟკაცობის უღელი ადგას.
ერთი წუთითაც არ დაგცდა კვნესა,
შენს სახელს იტყვის ლოცვებში ყველა,
ანგელოზები წარგიძღვნენ ზევით,
შენზე დაწერენ გმირობის ეტრატს.

სული შემიბერე, ღმერთო!

სული შემიბერე, ღმერთო,
გულში ნაკვერჩხალი იწვის,
ნუთუ დასრულდება ჟამი,
ნუთუ ვეღარ ვნახავ თბილისს.
ფიქრებს საქართველოს ცაზე,
ახლა დაემატა დედა,
ნუთუ ვეღარ ვნახავ აპრილს,
ნუშზე კვირტი როგორ სკდება.
ცეცხლი აღგზნებულა სულში,
ტანჯვის სამოსელში იწვის,
ნუთუ ვეღარ ვნახავ დედას,
ნუთუ ვეღარ ვნახავ თბილისს.

მოკვდა წარსული

მოკვდა წარსული, ნაფეხურებს ელის გაქრობა,
თლილი ბროლიდან მიმოფანტულ ნატეხებს ვხედავ,
ჰყავი წყალობა, გვაპატიე, ღმერთო, ცოდვები,
ტანჯვის შვილნი ვართ, გულდამწვარი ლაპარაკს ვბედავ.
ხეთა რიგებად ეჯარება "სამებას" მრევლი,
ცისკარს შეჰყურებს ამბოხებულ გმირთა სულები,
საკურთხეველთან მოფრენილა ანგელოზთ გუნდი,
გალობით უნდა დაგვაფრქვიოს მადლი ულევი,
მაგრამ ვერ ხედავს კაცის მოდგმა ტანჯვას მამისას,
დედის ცრემლები გადმოღვრილა უმწეო მსხვერპლად,
სატანა ისევ დაბოგინებს ღვთიურ მიწაზე, -
კაცი კი, კაცზე დაბოღმილი, ვერაფერს ხედავს.

ხარისფერი განთიადი შემობრძანდა

ხარისფერი განთიადი შემობრძანდა,
თავი უდევს გაზაფხულის სათუთ მკერდზე,
ატმის ყვავილს ტუჩზე საცხი შეაპარა,
მთებზე ოქროს ასოებით ლექსებს წერენ
მ ზ ი ს  ს ხ ი ვ ე ბ ი.
ჭალებიდან სალამურის სტვენა ისმის,
მწყემსს მშიერი საქონელი მიაბარეს,
დედამიწამ ზურგი ცოცხით მოიფხანა...
საოცარი სურნელი აქვთ იასამნებს.

ბროწეული

მოწეულა ბროწეული, წითლად ღუის,
მძივებივით დაეკიდა ხეებს მკერდზე,
ხან ყვავილებს აუშლია ვნების ცეცხლი,
ხან ნაყოფით გვტაცებს თვალს და მიჯნურს ეძებს.
გზნების ცეცხლო, შემოდგომის ზეიმია,
ატლას-კაბით შემობრძანდი, სტუმრებს ველით,
კომშს და ყურძენს ხონჩა კოხტად გაუწყვიათ,
შენ ხელები ძოწის თვლებით დაგვიმშვენე.

მე შენ გელი!

სასწაულის მოლოდინში გავიღვიძე,
ვხედავ, თოვლმა გადაბარდნა მთა და ველი
და ბუხრიდან წამოსულმა კვამლის ჭავლმა
თეთრ ღრუბლებზე დააწერა "მე შენ  გელი!"

თუ როგორც ადრე...

თუ როგორც ადრე...

ხანძთის გოდებას გაძარცვული 

სევდით ვპასუხობთ,
ტაო დაგვკლდა,  ეს ქვეყანა, 

ვერ იშრობს ცრემლებს,
ჯვრით ხელში მკვდარი დასაფლავდა 

ჩემი ბებია,
მუხლზე დაჩოქილ ჩვენს წინაპრებს 

წაართვეს ნენე.
ვარსკვლავთმრიცხველო, გადახედე 

ამ ზეცის რუკას,
ნუთუ ვერ ხედავ ჩვენს მომავალს, 

რა გველის მერე?!
ფეხზე დამდგარი საქართველოს 

დროშა ფრიალებს,
თუ როგორც ადრე, მატიანეს 

სულ სხვები წერენ?! 

მაია დიაკონიძე

1.12.2013 წელი