ვიცი, სურვილში ვერა ვცხონდები, რაც ვისურვილე, ცოდვის ბრალია,
ვეხები ხელით ღრუბლების ჭიპებს, ფრთათეთრ ფურცლებზე, გულს უხარია,
დავაწყობ ჩემთვის ფანქრებით ფერებს, ამ მთა-ბარისას, ზეპირად ვიცი,
სხვა ჯომოლუნგმას დახატავს, ფრფენით, მე ჩემს თეთრ მთებთან დამიდევს ფიცი.
წითელ ყაყაჩოს დავურთავ ჩემს კერძს, უნდა მივართვა ჩემს შვილებს დღესაც,
მწვანილს, ფორთოხალს შევმატებ სუფრას, თან ჩავამატებ ბამბუკის ღერსაც,
სრულყოფილება აკლია იმ ხელს, რომელიც სადილს ან ნახატს შექმნის,
ამიტომ შევთხოვ ზეციერს შველას, არ დარჩეს სულში მოშავო ხვრელი.
სურათიც მიტომ ზეცის ფერია, ღმერთს თუ ეჭირა ფურცელი, ფუნჯი,
ბებოს ხელი თუ მართლა ერია, აქებენ კერძის გემოს და სურნელს,
ახლა მზის ჩასვლას ვამატებ ფერებს, ოქროსფერ ყანის ხოდაბუნებსაც,
ვეძებ და ვეტრფი იმ მიწის სურნელს, რომ შეინახა დრომ და ბუნებამ.
No comments:
Post a Comment